Słowo Boże na dziś
Czwartek, 13 tygodnia Okresu Zwykłego
Mt 9, 1-8
Jezus
wsiadł do łodzi, przeprawił się z powrotem i przyszedł do swego miasta.
A oto przynieśli Mu paralityka, leżącego na łożu. Jezus, widząc ich
wiarę, rzekł do paralityka: «Ufaj, synu! Odpuszczone są ci twoje
grzechy». Na to pomyśleli sobie niektórzy z uczonych w Piśmie: On
bluźni. A Jezus, znając ich myśli, rzekł: «Dlaczego złe myśli nurtują w
waszych sercach? Cóż bowiem łatwiej jest powiedzieć: „Odpuszczone są ci
twoje grzechy”, czy też powiedzieć: „Wstań i chodź!” Otóż żebyście
wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów» –
rzekł do paralityka: «Wstań, weź swoje łoże i idź do swego domu!» On
wstał i poszedł do domu. A tłumy ogarnął lęk na ten widok, i wielbiły
Boga, który takiej mocy udzielił ludziom.
Refleksja nad Słowem Bożym
Jest
pewien wróg zaprzysiężony, z którym ludzkość od wieków prowadzi walkę
na śmierć i życie; walkę, która poprzez chwilowe zwycięstwa wiedzie ku
nieuchronnej śmierci – tym wrogiem jest choroba. Istnieją podobno
ludzie, którzy nigdy nie byli u lekarza, ale chyba nie ma osób, które by
w swoim życiu nie chorowały. Ludzka wynalazczość zdąża ku temu, by
opanować, zlikwidować choroby. I należy Bogu dziękować za te wysiłki,
które zmierzają do ratowania życia, czy też leczenia człowieka. Bogu
należy również dziękować za lekarzy, leczących chorych, tych wszystkich,
którzy opiekują się chorymi. To jest wielki dar. Bóg pragnie, aby
poprzez te wysiłki, chorzy odzyskiwali zdrowie.
Jakże
cennym darem jest dar leczenia, jaki posiadają lekarze – związany jest z
ich osobistą świętością. Ale i oni, nawet ci najświętsi, najwięksi
specjaliści są często bezradni wobec choroby niszczącej organizm
człowieka. Stajemy bezradni, a zarazem wciąż proszący Boga – przecież
słowo: życzę ci zdrowia, jakże często płynie w czasie imienin, urodzin; może często na pierwszym miejscu wśród życzeń słyszymy słowo zdrowia,
a Bóg inne dary doda. Tak często w życzeniach możemy usłyszeć, to
zatroskanie o zdrowie dziecka bardzo często nie pozwala matce na
spokojny sen, troska o starszych, schorowanych rodziców – tutaj okazuje
się serce dzieci.
Dzisiejsza
Ewangelia ukazuje nam sytuację, w której przyniesiono do Jezusa
sparaliżowanego człowieka; nie zostało powiedziane, czy to ktoś z
rodziny, czy ktoś z przyjaciół. Jedno jest pewne: te osoby, które
przyniosły owego człowieka, chciały mu pomóc; nie był im obojętny stan
tego człowieka. Dowiedzieli się o tym, że Mistrz z Nazaretu przybywa,
Ten, który powiedział: “Duch Pański posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą
nowinę, abym uciśnionych odsyłał wolnymi”. Czyż choroba nie jest
swoistym więzieniem dla człowieka? Paraliż, nie pozwalający chodzić,
działać ogranicza człowieka w jego istocie. Jezus staje się nadzieją dla
tego człowieka.
Człowiek
i dzisiaj poszukuje tej nadziei. Słysząc o lekarzu, specjaliście,
rodzina chorego uda się tam, aby umówić się, aby zawieźć, bo pojawia się
nadzieja, bo zapala się światło, iż ich chory będzie może na nowo
przywrócony do zdrowia. Ale czy ci, którzy przynieśli tego człowieka,
mogli się spodziewać, że będzie właśnie taki przebieg tegoż spotkania z
Tym, który jest Lekarzem? Jezus okazuje się nie tylko lekarzem ciał, ale
i dusz, serc ludzkich, a można by powiedzieć, że przede wszystkim serc
ludzkich. Czyż ciało i dusza nie tworzą jedności w człowieku? Jeżeli
ciało jest chore, jeżeli ktoś dowiaduje się o tym, że jest chory, to
fakt ten zamyka często człowieka na innych, powoduje załamanie. Ale i
grzech, wiemy, że zaciemnia oblicze człowieka. Przypomnijmy sobie scenę z
Księgi Rodzaju – historię Kaina i Abla. Po zabiciu brata, Bóg
pyta się go: “Dlaczego jesteś smutny? Dlaczego twoja twarz jest
ponura?”. To grzech sprawia, że oblicze Kaina jest smutne, ponure.
My
również niejednokrotnie doświadczyliśmy tej postawy ponurości, smutku,
jako skutku grzechów, które zakradły się do naszego serca. A dzisiejszy
świat, może pod sztucznym uśmiechem, służącym niejako maska, kryje
często chorą duszę, którą trzeba uleczyć, bo cóż z tego, że ten
sparaliżowany człowiek odzyskałby zdolność chodzenia, jeżeli dalej jego
dusza byłaby chora. To Bóg zna serce człowieka – człowiek widzi to, co
na zewnątrz, ocenia tylko po ludzku – Bóg zna serce każdego z nas i wie,
że zdrowie nasze zaczyna się od zdrowia serca naszego, serca w którym
będzie Jego miłość. Bogu niech będą dzięki za te dary, których nam
użycza: za zdrowie. Czy dziękujemy Bogu za to, że dał nam wzrok, słuch,
usta mówiące? Ale musimy pamiętać, że te dary mają służyć temu, aby Boga
chwalić, Boga zobaczyć, aby głosić dobrą nowinę naszymi ustami. Nie
trzeba również przekonywać nas, wierzących, o cudach, jakie dokonują się
w sakramencie pojednania, bo tym sakramencie jest mowa w dzisiejszym
czytaniu. Jezus uwalniający od grzechu.
16
czerwca 2002r., w Rzymie, Ojciec św. Jan Paweł II ogłosił Ojca Pio
świętym. Czy to nie jest znak, aby każdy z nas Bogu dziękował za
sakrament Pokuty, sakrament, który prowadzi ku wolności. Bo św. Ojciec
Pio, ten więzień konfesjonału, stał się znakiem przez sprawowanie tego
sakramentu, jak bardzo ludzkości dzisiaj potrzebny jest ten sakrament. W
tym sakramencie Bóg czeka ze swoją mocą, swoim pełnym uzdrowieniem;
mocą, która pozwala nam, jako Jego dzieciom, żyć i radować się tym
życiem.
Jeszcze
jeden moment w dzisiejszej Ewangelii: ten człowiek został przyniesiony
do Jezusa. To jest takie wezwanie, które dzisiaj Bóg do nas kieruje, bo i
my jesteśmy wezwani, aby “przynieść” do Jezusa tych, o których wiemy,
że wymagają Jego leczenia. Jeżeli masz możliwość, aby porozmawiać z
osobą, która długi czas nie była u spowiedzi – uczyń to; jeżeli rodzi
się w twoim sercu dzisiaj taka myśl – idź za tą myślą, aby tą osobę
zachęcić. Jeżeli czujesz jednak, że ta osoba jeszcze jakby nie dojrzała
do tego momentu, to każdy z nas może i powinien przedstawiać Bogu tych,
którzy są chorzy, szczególnie na duszy. Bóg dzisiaj nas wzywa, abyśmy i
my otaczali osoby, które potrzebują Jego miłości, naszą modlitwą,
uczynnością, miłością, bo to jest droga do tego, aby poruszyć i otworzyć
ludzkie serca na Bożą miłość i miłosierdzie. Niech się tak stanie!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz