listopada 30, 2017

1. Niedziela Adwentu (B) – Czas oczekiwania i przygotowania

1. Niedziela Adwentu (B) – Czas oczekiwania i przygotowania
Paulo Coelho w należącej do najpopularniejszych w ostatnim czasie na polskim rynku wydawniczym książce pt. „Alchemik” zauważa jak istotną na drodze duchowego rozwoju człowieka jest umiejętność odczytywania znaków. Dzisiejsza liturgia, a zwłaszcza niektóre jej elementy, takie jak chociażby fioletowy kolor szat liturgicznych, oprawa muzyczna czy też niektóre elementy wystroju prezbiterium są dla nas znakami tego, że rozpoczęliśmy właśnie nowy okres liturgiczny zwany Adwentem. Odczytanie tych znaków i pójście za sugestiami zawartymi w liturgii i czytaniach mszalnych otwiera przed nami możliwość ponownego zanurzenia się w atmo­sferę radosnego oczekiwania na przyjście Tego który przyszedł, który przyjdzie i który przychodzi, Tego który jest Panem.
Dobry Bóg, ten sam na wieki i wiecznie nowy, zaprasza nas do przeżywania na nowo znanych już niejako i przeżywanych kiedyś tajemnic Adwentu i całego Roku Kościelnego. Powinniśmy podjąć to zaproszenie do wyruszenia na duchową wędrówkę z radością, tym większą, że rozpoczynający się w dniu dzisiejszym nowy rok liturgiczny jest rokiem szczególnym, ponieważ „wpatrzeni” w tajemnicę Wcielenia Syna Bożego, stoimy na progu Adwentu – czasu oczekiwania na Uroczystość Narodzenia Syna Bożego.
Uzmysławiając sobie historyczną wagę tego momentu i duchowe owoce tego świę­tego czasu na który oczekujemy, być może wielu spośród nas chcia­łoby zawołać za prorokiem Izajaszem „obyś rozdarł niebiosa i zstą­pił”! (Iz 36,19) Czy jednak jesteśmy na to przyjście przygotowani?
Doświadczyliśmy tyle razy, że Pan wychodzi „naprzeciw tych, co radośnie pełnią sprawiedliwość” i „pamiętają o Bożych drogach”. Pomimo naszych słabości przyszliśmy dzisiaj do tej świątyni i chcemy powtórzyć słowa wypowiedziane przez proroka „Panie, Tyś naszym Ojcem. Myśmy gliną, a Ty naszym twórcą. My wszyscy jesteśmy dziełem rąk Twoich” (Iz 64,7). Używając obrazów z czytań możemy powiedzieć, że należymy do Bożej owczarni, że jesteśmy Bożą winnicą i sługami Pana. To kim jesteśmy i doświadczenie naszej osobistej historii życia pozwala nam oczekiwać że Pan wyciągnie nad nami, sługami swoimi moc swej prawicy. Aby jednak to nastąpiło musimy wpierw odpowiedzieć na wezwania skierowane do nas w dzisiejszej Ewangelii.
Ewangelia ta jest Ewangelią oczekiwania. Proponując postawę sług czekających na przyjście pana, Jezus zachęca nas do czujności. Słowa Nauczyciela z Nazaretu są jasne i bezpośrednie: „...co wam mówię, mówię wszystkim: Czuwajcie”, „uważajcie i czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy Pan domu przyjdzie” (Mk 13,37.35). Jak widać z całości przypowieści, w zamyśle Pana niecierpliwość oczekiwania nie przekłada się na czyniącą nas niezdatnymi do działania gorączkowość emocji, ale jest stanem ducha, który aktywizuje nas do odpowiedzialnego wykonywania powierzonych nam zadań. O jakie zadania chodzi?
Nie jest możliwe wymienienie z tego miejsca wszystkich tych zadań, ponieważ są one związane z każdą osobą w sposób ścisły i niepowtarzalny. Każdy z nas powinien zastanowić się nad za­daniami tego Adwentu w świetle historii swojego życia i w połą­czeniu ze swoim stanem, powołaniem i zawodem. Wszystkie one powinny być jednak podporządkowane bardziej ogólnemu powołaniu do szczęścia, do rozwinięcia w sobie życia duchowego, do świętości. Odpowiedź na Boże „świętymi bądźcie, bo ja jestem święty” to proces, który dokonuje się „w drodze”, w „pielgrzymce wiary”.
Najbliższe cztery tygodnie to jakby cztery ostatnie etapy naszej pielgrzymki ku Drzwiom Świętym, za którymi czeka nas pełnia miłosierdzia Ojca, który wszystkim wychodzi naprzeciw ze swą miłością, wyrażającą się zwłaszcza w odpuszczeniu win.
Na progu tego Adwentu w pierwszym rzędzie zechciejmy sobie uświadomić naszą życiową kondycję jako pielgrzymów do domu Ojca i otwartych na moc Ducha naśladowców Jezusa.
Odczytany dzisiaj fragment Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian jest na wskroś przeniknięty imieniem Jezusa Chrystusa. Imię to pojawia się w tym krótkim tekście aż pięć razy, zaś sama osoba naszego Zbawiciela jest w nim wzmiankowana aż siedem razy. Pierwszym i podstawowym zadaniem któremu należałby poświęcić ten czas oczekiwania to wydaje się być próba orientacji całego naszego życia na osobę Jezusa Chrystusa.
Podejmijmy tę drogę, która, będąc pielgrzymką, jest obrazem i symbolem indywidualnej wędrówki człowieka wierzącego śladami Odkupiciela; jest praktyką czynnego umartwienia i pokuty za ludzkie słabości, wyraża nieustanną czujność człowieka wobec własnej ułomności i przygotowuje go do wewnętrznej przemiany serca. Podejmijmy to zadanie z zapałem i wdzięcznością, usiłując zgro­madzić w naszych sercach zapał i wdzięczność milionów ludzi, którzy przez dwa tysiące lat odnajdywali szczęście i pełnię życia krocząc śladami Mistrza z Nazaretu.
W momentach konkretnych decyzji dotyczących form czuwania, modlitwy i postu pozwólmy prowadzić się Temu za sprawą którego Słowo ciałem się stało i oddajmy się w opiekę Tej, która je przyjęła w dziewiczym łonie. Niech postawa Maryi Panny, Tej która umiała milczeć, słuchać, zachowywać wszystko co najistotniejsze w swoim sercu i pełnić wolę Ojca będzie nam wzorem w dostrzeganiu wielkich zamysłów i dzieł Ducha w naszym życiu i środowisku. Niech ciepłe światło roratniej świecy przyciąga i ogrzewa nas, którzy zwyczajem ojców naszych gromadzić się będziemy tutaj na porannych Mszach Świętych, aby oddawać cześć Bogu w Trójcy jedynemu Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu. Amen.


listopada 30, 2017

Chrześcijanin jest powołany do świętości

Chrześcijanin jest powołany do świętości

Słowo Boże na dziś

Czwartek, XXXIV tydzień Okresu Zwykłego
Powołanie Apostołów 

św. Andrzej, Apostoł
Z Ewangelii według świętego Mateusza: Gdy Jezus przechodził obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał dwóch braci: Szymona, zwanego Piotrem, i brata jego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich: «Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi». Oni natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. A gdy poszedł stamtąd dalej, ujrzał innych dwóch braci: Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w łodzi swe sieci. Ich też powołał. A oni natychmiast zostawili łódź i ojca i poszli za Nim. (Mt 4,18-22)

Refleksja nad Słowem Bożym


Najbliższą niedzielą rozpoczniemy Adwent – czas oczekiwania, zadumy, refleksji nad przyjściem Pana. Dzień dzisiejszy przeżywamy w szczególnej łączności ze św. Andrzejem, Apostołem, bratem św. Piotra. Obydwu powołał Chrystus, gdy przechodził obok jeziora Galilejskiego. Już wówczas wyznaczył im zadanie, które spełnili w sposób heroiczny – podobnie jak sam Mistrz, Jezus Chrystus, oddali oni swoje życie za braci. A „nie ma większej miłości nad tę, gdy ktoś życie oddaje za braci”. I dlatego żywa pamięć o tych Apostołach trwa do dzisiaj w Kościele.
Wspominamy dzisiaj św. Andrzeja, jako głosiciela Ewangelii i pasterza Kościoła Chrystusowego. Każdego roku z szacunkiem i pobożnością czcimy wielkie zastępy świętych i błogosławionych, którzy uprzedzili nas w drodze do wieczności.
Co proponuje nam Kościół, zachęcając nas do uczczenia świętych i błogosławionych?
Najpierw Kościół św. zaprasza nas do Ołtarza. Tu bowiem bije Źródło wszelkiej świętości. Z naszymi świętymi tutaj możemy spotkać się najpełniej. Nie ma większej świętości, ofiarowanej przez Pana Boga ludziom, nad świętość Syna Bożego. Został On nam dany, jako Wzór i Wypełnienie wszelkiej świętości. Dla odzyskania utraconej przez nas świętości, On sam zstąpił z nieba, przyjął ludzkie ciało, uniżył samego siebie, aby nas swoim ubóstwem ubogacić. W przeddzień swojej męki na krzyżu, zgromadził swoich uczniów w Wieczerniku, i powiedział do nich: „Bierzcie i jedzcie, to jest moje Ciało…., bierzcie i pijcie, to jest moja Krew”. Jego Ciało i Krew, to najwyższa i ostateczna cena za naszą świętość. Tu jest źródło i początek wszelkiej świętości. I dlatego my również, dzisiaj, oddając cześć św. Andrzejowi, idziemy za głosem Kościoła do Ołtarza. To źródło, z którego świętość zaczerpnął Apostoł jest otwarte również dla nas. I dlatego, wraz z Apostołem, chcemy dzisiaj wypowiedzieć Bogu dziękczynienie za świętość daną nam i zadaną.
Kościół, czcząc pamięć świętych, zaprasza nas również do wyznania wiary w świętych obcowanie. To jedna z głównych prawd naszej wiary zawarta w Credo: „Wierzę w świętych obcowanie”. Ci, którzy stali się już uczestnikami świętości Chrystusa na zawsze, należą do Kościoła chwalebnego. My jesteśmy jeszcze w drodze. Pielgrzymujemy do domu Ojca. Jednak, w tej wielkiej rodzinie Kościoła, pozostajemy ze sobą w ścisłej łączności – jesteśmy dla siebie braćmi i siostrami. Przewodzi nam Chrystus, nasz Brat, który solidarnie włączył się w los ludzi na ziemi. Wierzymy i ufamy, że nasz los na ziemi nie jest obojętny zastępom świętych w niebie. Oni dobrze znają trud ziemskiego pielgrzymowania. I dlatego z patronem dnia dzisiejszego, św. Andrzejem, chcemy dzisiaj wyznawać wiarę w świętych obcowanie; chcemy ucieszyć się ich obecnością i prosić o wstawiennictwo u Pana Boga za nami.
Wreszcie, Kościół, zachęcając nas do uczczenia świętych, stawia nam konkretne przykłady do naśladowania. Wiemy, wprawdzie, że każdy z nas ma swoje niepowtarzalne miejsce w Kościele, każdy z nas ma swoją drogę do Pana Boga. Ale równocześnie szukamy, oglądamy się za konkretnymi wzorami przebytej drogi do Pana Boga. Ten wzór sprawdzonej drogi do Boga ukazują nam właśnie święci. Taki przykład życia może być godny polecenia dla każdego z nas. I my mamy wielu świętych, bliskich naszemu sercu, świętych naszych Patronów, którzy uczą nas, jak kroczyć drogami świętości dzisiaj.
Św. Andrzej, Apostoł, rybak z Galilei, niewątpliwie jest przykładem posłuszeństwa słowu Chrystusa. Gdy tylko usłyszał słowa Jezusa Chrystusa, razem ze swym bratem, Piotrem: „Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi”, natychmiast zostawili sieci, natychmiast poszli za Chrystusem. Widocznie, to słowo poruszyło mocno ich serca; to słowo zrodziło ich wiarę i poruszyło pragnienie, by poświęcić całe życie Jezusowi.
Świętując dzisiaj pamięć św. Andrzeja jesteśmy więc przy Ołtarzu, u źródeł świętości, razem ze św. Andrzejem chcemy wypowiedzieć Panu Bogu dziękczynienie za powołanie również nas do świętości, dziękczynienie za ofiarowanie nam świętości, dziękczynienie za to że i nas powołał do świętości, że przyszedł i przychodzi, aby sobą nas uświęcić. Kierujemy również do Chrystusa prośbę, by poruszył i nasze serca, by poruszył nasz umysł i wolę, abyśmy mogli – jak św. Andrzej – radośnie odpowiadać na Jego słowo.
Przez wstawiennictwo św. Andrzeja prośmy dobrego Boga o odwagę i zdecydowanie w wierze, by nasze codzienne świadectwo chrześcijańskiego życia było dla innych ludzi budujące, oraz o umiejętność oderwania się od tego, co przyziemne, byśmy skupiali się bardziej na tym, by gromadzić sobie skarby w niebie (Mt 6, 20).AMEN.

listopada 29, 2017

Chrześcijanin daje świadectwo o Chrystusie

Chrześcijanin daje świadectwo o Chrystusie

Słowo Boże na dziś

Środa, XXXIV tydzień Okresu Zwykłego
Jezus zapowiada prześladowanie swoich wyznawców


Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Podniosą na was ręce i będą was prześladować. Wydadzą was do synagog i do więzień oraz z powodu mojego imienia wlec was będą przed królów i namiestników. Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa. Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony. Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z waszych prześladowców nie będzie mógł się oprzeć ani sprzeciwić. A wydawać was będą nawet rodzice i bracia, krewni i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią. I z powodu mojego imienia będziecie w nienawiści u wszystkich. Ale włos z głowy wam nie spadnie. Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie».
Oto słowo Pańskie.

Refleksja nad Słowem Bożym


Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa (Łk 21,13).

Dziwne są te słowa Chrystusa. Gdy podniosą na was ręce i będą was prześladować... wydadzą do synagog i do więzień... wlec będą do królów i namiestników z powodu mojego imienia (w. 12), wtedy nie nakazuje obrony, ucieczki, lecz każe składać świadectwo: Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa (w. 13). Kiedy słuchamy tych słów przypominają nam się losy naszego rodaka świętego Ojca Maksymiliana. Podniesiono na niego zbrodniczą rękę, zawleczono do obozu śmierci z powodu imienia Chrystusa. Stało się to dla niego okazją, sposobnością do składania świadectwa Chrystusowi i ewangelii miłości. Dobrowolnie ofiarował swoje życie za współbrata wywołanego do komory mierci. Świadectwo, „czyn ojca Kolbe był niby jasny promień, oświetlający piekło oświęcimskie, na którego dno została strącona godność ludzka. Nic dziwnego, że heroiczna decyzja i męczeńska śmierć Franciszkanina rozeszła się lotem błyskawicy i wywołała wrażenie w obozie i świecie”.

Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa. Dawać świadectwo, składać świadectwo, być świadkiem, kojarzy nam się zawsze z rozprawą sądową, z trybunałem. Świadek jakiegoś wydarzenia, wypadku zobowiązany jest publicznie, wobec trybunału poświadczyć. Inaczej będzie fałszywym świadkiem... godnym pogardy... Apostołowie, którzy byli razem z Chrystusem patrzyli na Jego czyny, słuchali Jego słów, mieli obowiązek świadczyć o tym odważnie wobec całego świata. Sobór Watykański II przypomniał nam, że cały lud Boży, musi świadczyć o Chrystusie wobec narodów (DM 37). „Każdy człowiek świecki winien być wobec świata świadkiem zmartwychwstania i życia Pana Jezusa i znakiem Boga Żywego. Wszyscy razem i każdy z osobna winni żywić świat owocami duchowymi (Gal 5,22) i napełniać go takim duchem, jakim ożywieni są owi ubodzy, łagodni i pokój czyniący, których Pan nazwał w ewangelii błogosławionymi” (Mt 5,3-9). Słowem, „czym dusza jest w ciele, tym niechaj będą w świecie chrześcijanie” (KK 33). W czasie chrztu zostaliśmy powołani na świadków Chrystusa. W czasie bierzmowania otrzymaliśmy światło i moc Ducha Świętego, by wiernie wypełniać to świadectwo.

Kiedy i jak chrześcijanin ma dawać świadectwo Chrystusowi? Ewangelia mówi o świadectwie dawanym słowem w sytuacji trudnej; w takiej sytuacji, kiedy wyznanie Chrystusa, przyznanie się do Niego i Jego ewangelii kosztuje... dużo kosztuje... nawet życie. Stąd też najwyższym świadectwem dawanym Chrystusowi jest męczeństwo. Takim świadkiem był św. Szczepan, takim również Ojciec Maksymilian Kolbe i wielu innych – tych wyniesionych na ołtarze i tych bezimiennych. W sytuacji trudnej próbuje się wiara jak złoto w ogniu, w takiej sytuacji milczenie byłoby już zdradą Chrystusa. Składanie świadectwa w takich warunkach jest bardzo trudne; samotność, osaczenie ze wszech stron nienawiścią; nienawiścią prześladowców, niekiedy nawet swych najbliższych: A wydawać was będą nawet rodzice i bracia, krewni i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią (w. 16). Składający w takich sytuacjach świadectwo Chrystusowi nie będą jednak samotni. Mogą liczyć na pomoc Tego, na którego korzyść składają świadectwo: Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z waszych prześladowców nie będzie się mógł oprzeć ani się sprzeciwić (w. 15). Św. Szczepan w momencie kamienowania widział niebiosa otwarte i Syna Człowieczego stojącego po prawicy Ojca. To najwyższe świadectwo dawane Chrystusowi – krew męczeńska – jest nasieniem nowych chrześcijan.

Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa. Dawanie świadectwa Chrystusowi w dzisiejszym świecie nie jest łatwe. Pewnie niejeden z nas, wierzących, często pośród tego nieprzyjaznego Jezusowi świata, czuje się niezrozumiany z powodu swojej wiary, przez krewnych, przez współpracowników w pracy, przez kolegów i koleżanki... Abyśmy jednak mogli ten trudny obowiązek dawania świadectwa o Chrystusie wypełnić, otrzymujemy mądrość Bożą i moc Bożą w każdej Mszy św.: mądrość słowa Bożego i siłę pokarmu mocnych – Eucharystię. Otrzymujemy również przykład braci (szczególnie świętych Męczenników, których wspominamy w każdej Mszy św.) i ich wstawiennictwo.
Tylko potrzeba naszej otwartości, wierności, cierpliwości. Już przez samą naszą obecność na Mszy św., podczas modlitwy, w naszej codzienności – bez wielu słów i wielkich czynów (o ile tylko będziemy autentycznie wierzący, uczciwi, prawdomówni, wyrozumiali, przebaczający, kochający) – wielu spotka Jezusa, wielu zobaczy w nas świadków Jego miłości, miłosierdzia, przebaczenia, odkupienia...
Potrzeba tylko naszego dziecięcego zaufania, otwartości, wytrwałości.

Przez waszą wytrwałość ocalicie wasze życie...
i nie tylko Wasze, ale też wielu, do których jesteście posłani, jako uczniowie Chrystusa.

 

listopada 28, 2017

Chrześcijanin stale rośnie i rozwija się

Chrześcijanin stale rośnie i rozwija się

Słowo Boże na dziś

Wtorek, XXXIV tydzień Okresu Zwykłego
Zapowiedź zburzenia świątyni


Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Gdy niektórzy mówili o świątyni, że jest przyozdobiona pięknymi kamieniami i darami, Jezus powiedział: «Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie był zwalony». Zapytali Go: «Nauczycielu, kiedy to nastąpi? I jaki będzie znak, gdy to się dziać zacznie?»
Jezus odpowiedział: «Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: „To ja jestem” oraz „Nadszedł czas”. Nie podążajcie za nimi! I nie trwóżcie się, gdy posłyszycie o wojnach i przewrotach. To najpierw musi się stać, ale nie zaraz nastąpi koniec». Wtedy mówił do nich: «Powstanie naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu. Wystąpią silne trzęsienia ziemi, a miejscami głód i zaraza; ukażą się straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie».
Oto słowo Pańskie.

Refleksja nad Słowem Bożym


Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co patrzycie nie zostanie kamień na kamieniu... (Łk 21,6).

We współczesnej literaturze wielkie powodzenie mają „świeckie apokalipsy”. Zagadnienie końca świata, czy końca naszej planety przestało już być tylko przedmiotem wiary. Dzięki rozwojowi nauk ścisłych, a zwłaszcza astronomii i astrofizyki trudno jest wątpić, że koniec świata nastąpi. W epoce atomowej człowiek ma w ręku siłę samozagłady. Słuchając dziś słów Chrystusa o końcu, o trzęsieniach ziemi, głodzie, zarazie i znakach na niebie nie zaliczamy ich już do legendy. Dziś słowa te nabrały szczególnej wymowy.

Słowa Jezusa o zniszczeniu świątyni ziściły się. W przejmujących słowach opisuje to Józef Flawiusz: „I oto jeden żołnierz niczyjego nie czekając rozkazu, ani też nad skutkami postępku swego nie zastanowiwszy się, rzekłbyś ślepe narzędzie wyższego zrządzenia, chwycił z pożaru głownię, a stanąwszy na plecach swego towarzysza, miotnął ją przez złote okno ze strony północnej ku zabudowaniom okalającym Przybytek. Zaledwie ukazały się płomienie, Żydzi podnieśli wrzawę niesłychaną, jaką tylko takie nieszczęście mogło tchnąć z ich piersi, biegli ratować, nikt już o własnym nie myślał niebezpieczeństwie, każdy nadludzkich dobywał sił, skoro temu groziła zagłada, co było głównym przedmiotem ich pieczy” (J. Flawiusz, De Bell Jud 6,4,5). Po pięciu dniach, gdy już wygasły płomienie, głód zmusił kapłanów, że wyszli z ukrycia i stanąwszy przed Tytusem prosili go, aby im darował życie. Ale ten, nieskłonny skądinąd do okrucieństwa kazał ich stracić wypowiadając pamiętne słowa: „przystoi kapłanom ginąć razem ze świątynią”. Zapowiedź Chrystusa spełniła się.

Tak samo spełni się zapowiedź końca świata. Koniec ten poprzedzą znaki: powstanie fałszywych Chrystusów, wojny i przewroty, trzęsienia ziemi, głód i zaraza, znaki na niebie (w. 8-11). A co będzie z człowiekiem? Na pytanie to odpowiada nam Apokalipsa św. Jana (14,14-19). Syn Człowieczy przyjdzie w chwale z ostrym sierpem w ręku i dokona żniwa i poobcina grona winorośli. Żniwo i winobranie oznaczają koniec świata (Mt 9,37; 13,30. 39;Mk 4,29; Łk 10,2). Dojrzale zboże oznacza sprawiedliwych, winorośl ziemi zaś ludzi wrogich Chrystusowi — „mistyczne ciało szatana”. Sierp oznacza sąd, prasa Bożego gniewu zaś karę. Wszystkich dobrych i złych czeka sąd, wszyscy staną przed Synem Człowieczym.

Obraz dojrzałego żniwa jest tu bardzo wymowny. Na spotkanie z Synem Człowieczym w chwale trzeba dojrzeć; nie ma zaś dojrzałości bez ciągłego wzrostu, rozwoju. Rozwój zasiewu aż do dojrzałego żniwa w warunkach klimatycznych Palestyny nie jest łatwy; wymaga troski i wysiłku wielu rąk ludzkich. Wzrost aż do pełni doskonałości chrześcijańskiej wymaga pracy tego, który rośnie i współpracy innych. Ale obraz dojrzałego żniwa przypomina nam jeszcze jedną sprawę: chwała i nagroda żniwa zaczyna się już tu na ziemi. Jak w wysiewanym na polu nasieniu zawarte jest już potencjonalnie całe żniwo, tak samo już tu na ziemi nosimy w sobie zaród wieczności i chwały. Dlatego miał rację św. Augustyn mówiąc: „Niebem jesteś i do nieba idziesz”. Już tu na ziemi nosimy w sobie niebo albo piekło. Jak wiele zależy od tego życia.

Współczesna psychologia uczy, że „wrodzone są człowiekowi siły skłaniające ku rozwojowi, które muszą być wykorzystane, w przeciwnym razie następuje karłowacenie psychiczne, które w niektórych teoriach nazywa się nerwicą, kryzysem własnej identyczności, albo zaburzeniami osobowości” (Z. Płużek). Od człowieka – jednostki i jego otoczenia zależeć będzie, czy ten proces zmian będzie rozwojem czy cofaniem się... Nie określa się kresu rozwoju człowieka... Może się on rozwijać przez całe życie. Poglądy te uważa się za novum w psychologii. Nie są one jednak nowe w chrześcijaństwie. Być chrześcijaninem, to znaczy ciągle róść i rozwijać się aż do pełni doskonałości Chrystusa, aż do czasu dojrzałego żniwa. Chrześcijanin, który nie rośnie, nie dojrzewa, ten karłowacieje i przeżywa kryzys swej identyczności.
Nie ma jednak wzrostu, rozwoju, dojrzewania bez uczestnictwa w Eucharystii. Eucharystia bowiem jest tym nasieniem, które rozwinie się w pełną chwałę, w dojrzałe żniwo; dzięki Eucharystii już tu na ziemi stajemy się niebem i antycypujemy ostateczne spotkanie się z Synem Człowieczym. A sprawując Eucharystę we wspólnocie braterskiej uświadamiamy sobie, że do rozwoju i dojrzewania potrzebujemy pomocy drugiego człowieka, całej wspólnoty.
 

listopada 27, 2017

Wielkim jest ten, kto oddaje wszystko

Wielkim jest ten, kto oddaje wszystko

Słowo Boże na dziś

Poniedziałek, XXXIV tydzień Okresu Zwykłego
Wdowi grosz
 

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Gdy Jezus podniósł oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony. Zobaczył też, jak pewna uboga wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki, i rzekł: «Prawdziwie, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę Bogu z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie».
Oto słowo Pańskie.

Refleksja nad Słowem Bożym


...wrzuciła wszystko... (Łk 21,4).

W prawie żydowskim istniał zapis mówiący o składaniu Bogu w ofierze wszystkiego, co było pierworodne (Lb 18,15-16) oraz dziesięciny na rzecz świątyni (Kpł 27,30-34). Był także zakaz składania w ofierze zwierząt, które były chore czy w jakiś sposób niedorozwinięte. Ofiara dla Boga powinna mieć szczególną wartość, a nie pochodzić z tego, co nam zbywa. Te praktyki miały na celu uświadomienie, że Panem wszystkich rzeczy materialnych i duchowych jest Bóg oraz umożliwić wyzwolenie się ze skąpstwa i chciwości. Święty Paweł pisał o łasce Bożej,jakiej doznali pierwsi wyznawcy Chrystusa w Macedonii (2 Kor 8,1-5nn). Byli oni bardzo biedni, jednakże pomimo swego ubóstwa nie byli sknerami – potrafili dzielić się posiadanym dobrem. Przyjęli „Jezusa Chrystusa, który będąc bogatym, dla (nich) stał się ubogim, aby ubóstwem swoim (ich) ubogacić” (por 2 Kor 8,9).

Wśród katolików często można się spotkać z opinią: „Gdybym wygrał na loterii, to na pewno podzielił bym się z biednym”. Taka deklaracja osłabia czynienie miłosierdzia, gdyż jest uwarunkowana okolicznościami.

Wrzuciła wszystko. W tym lapidarnym zdaniu ewangelicznym i w tym geście biednej wdowy jest coś z dostojeństwa, coś co onieśmiela człowieka współczesnego. Człowieka konsumenta, który chciałby tylko brać, nic nie dając wzamian od siebie. Studentka żali się na swoją siostrę: „Chyba zwariowała; teraz, po maturze, do karmelitanek! Żeby zakochała się, wyszła za mąż, poszła na filozofię. Wszystko jedno... Ale tam?” Słowo wszystko, dać wszystko, ofiarować wszystko dziś szokuje. Człowiek, który się dziś na to decyduje uważany jest za wariata. In.ic/ej jednak wartościuje Chrystus. Słowo wszystko jest najważniejsze w dzisiejszej ewangelii. By ją właściwie zrozumieć trzeba uwzględnić kontekst uprzedni (20,45-47).

Chrystus stawia przed nami trzy rodzaje ludzi. Pierwszy – uczeni w Piśmie; ludzie konsumenci. Chcieliby tylko brać szacunek od innych, ukłony i uśmiechy, tytuły i pierwsze krzesła w synagogach; lubią piękne szaty i dobrze zjeść, szczególnie u kogoś. Tylko brać i brać. Wzamian za to nie dają nic; nawet modlą się illa pozoru. Drugi rodzaj – to ci, którzy dają wprawdzie, ale z tego co im zbywa; ochłapy spadające ze stołu pana; dla świętego spokoju. Trzeci wreszcie – to ludzie ofiarni, których oczarowało słowo wszystko. To ci, którzy dzielą się tym, i co mają – ostatnim kawałkiem chleba, którzy zdolni są dla Boga, dla Chrystusa, drugiego człowieka oddać wszystko, jak ta wdowa ewangeliczna. Ona nawet nic nie dzieli, ona daje wszystko. Ta ewangeliczna uboga wdowa dała najwięcej, a ci „miliarderzy” - mimo iż dawali bardzo dużo – pozostali niezauważeni przez Jezusa. Ich dar był bez wartości w oczach Boga.

Ocena Chrystusa jest jednoznaczna. Uczonych w Piśmie kazał się strzec i zapowiedział im surowy wyrok. Uboga wdowa zasłużyła na Jego pochwałę (21,3). Chrystus inaczej wartościowuje niż świat. Jezus nie ocenia wartości według kryteriów finansowych, lecz wedle hojności i wewnętrznej intencji czynu. Wielkim jest nie ten, kto bierze, nie ten kto jest bogaty i pięknie ubrany, lecz ten, kto potrafi oddać wszystko. Wielkość mierzy się wielkością ofiary: tym, co kto ofiaruje i jak ofiaruje; aż do samego życia włącznie. Chrystus jednak nie tylko nam dał nową miarę wartości i wielkości. On sam tak czynił: dał nam wszystko, co miał; oddał za nas swoje życie.
Tę nową miarę wartości przypomina nam w każdej Mszy Św., ofiarując się za nas Ojcu, dając nam wszystko. Do której z tych grup ludzi ja należę? Czy wiem, że bez ofiary nie tylko nie ma nic wielkiego w chrześcijaństwie, ale i w życiu w ogóle?
 

listopada 25, 2017

Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata (A) – Mój umiłowany Król

Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata (A) – Mój umiłowany Król
Hans Memling: "Sąd Ostateczny"
Zaprawdę powiadam wam: «Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili»”.
Już od paru lat trwa dyskusja wokół wspaniałego obrazu Memlinga, który przedstawia scenę Sądu Ostatecznego. Właści­cielem obrazu jest Bazylika Mariacka w Gdańsku. Władze mia­sta zaś chcą, aby obraz był w Muzeum Narodowym, bo będzie  lepiej strzeżony i więcej ludzi go zobaczy. Jak skończy się sprawa, trudno przewidzieć, ale ważniejsze byłoby to, aby nie tyle wspaniałe płótna ze sceną wymyśloną przez malarza, ile treść, fakt, który będzie wydarzeniem ludzkości, nie znikał ze świadomości człowieka.
Rzeczywiście, to co rozstrzygnie o losach ludzi, stanie się faktem, gdy niebo i ziemia przeminą, a słowa Jezusowe staną się rzeczywistym dniem świata.
Miarą i wagą życia stanie się dopiero wtedy dobro, całe, pełne, otrzymane i dane... Granicą dzielącą ludzi stanie się tro­skliwość o życie, dobro doczesne i wieczne w codziennym świadczeniu człowieka.
Dopóki istnieje obecna struktura świata, wiele dóbr nigdy nie zostanie docenionych i wiele dzieł złych nie spotka zasłużo­na kara. Najpiękniejsze dobro dzieje się zwykle tak dyskretnie, że tylko Bóg jest jego świadkiem. Niestety, największe zło bywa czasami tak potężne w miarach ludzkich, że pozostaje zupełnie poza zasięgiem ludzkiej oceny.
Właściwy obraz tego, co będzie tylko Bożą odsłoną prawdy o człowieku i świecie, wymyka się zupełnie naszej wyobraźni, ale słowa Chrystusa są pod tym względem wyjątkowo jasne.
Wydaje się, że chciałby bardzo, by Jego bliscy nie lekcewa­żyli drobnych okazji świadczenia dobra: głodni, spragnieni, nadzy, chorzy, uwięzieni... Jakże czasem trudno odróżnić tych, którzy naprawdę są takimi, i nie ulec oszustom stanowiącym zagrożenie dla miłosierdzia powodującym tylko rozgoryczenie i obojętność. Jak trzeba być uważnym, aby ziarna nie wysypać z plewami a także nie rzucać pereł przed wieprze, które znisz­czą, co szlachetne.
Zanim Panie powiesz nam, gdzie mamy stanąć, obdarz nas mądrością, która odróżni złych od dobrych, potrzebujących od oszukujących, abyśmy Ciebie widzieli tam, gdzie naprawdę je­steś i służyli tym, którym mamy służyć z Twojej woli.
Ewangelia mówi: „Gdy przyjdzie Syn Człowieczy w swo­jej chwale, a wespół z Nim wszyscy aniołowie, wówczas zasiądzie na swym Bożym tronie. Wszystkie narody zgro­madzą się przed Nim, a On oddzieli jedne od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów...”
Ostateczne rozstrzygnięcie. Los każdego człowieka określo­ny na wieczność. Dramaturgia sytuacji. Nieodwracalne: „Przyjdźcie błogosławieni Ojca mego...” I tragiczne: „Precz ode Mnie...”
To dotyczy mnie, ciebie, naszych kochanych. To zostało powiedziane w tamtym czasie, aby było wiadome wszystkim, po wszystkie czasy. Dlaczego? „Cokolwiek uczyniliście najmniej­szemu spośród tych braci moich, Mnieście uczynili...” „Czego nie uczyniliście jednemu z najmniejszych spośród tych, tegoście i Mnie nie uczynili...” Jakże uważnie musi człowiek żyć. Jak wielką cenę mają czyny dobre lub złe. Jak uważnie trzeba się samemu rozliczać, zanim nas rozliczy dzień ostateczny.
Nie zapomnijmy o sakramencie pokuty i jego dokładnie wymienionych w katechizmie warunkach.
Na drzwiach mieszkania widać znaki, jakie zostały po od­wiedzinach kolędowych K+M+B na znak przyjęcia Króla Stwo­rzenia, Pana Boga, który w naszym mieszkaniu jest i pozostanie. Na czole dziecka kładzie się znak krzyża, aby to, co jest skar­bem rodziny, było także skarbem Króla Wieków, Pana życia, i takim zostało na zawsze.
Dawne polskie drogi, które miały łączyć miasta lub wioski, miały prowadzić od wieży kościelnej do wieży sąsiedniego ko­ścioła, bo wierzono, że gdy śniegi zasypią jezdnię, wtedy znaki krzyża postawione wysoko nad dachami domów poprowadzą do miejsca bezpiecznego. To nie tylko orientacja w terenie, ale i zawierzenie Temu, kto prowadzi i decyduje o losach podróż­nych.
W drodze ostatecznej do Boga, zawsze dbano o znaki krzy­ża, jakie kapłan miał położyć na czoło i dłonie tych, którzy od­chodzili przed nim, a przecież stanowili jego duchową rodzinę. I w takim duchu pokornego przygotowania spotykamy się wiele razy, aby każdy wspólny czas, mógł być szczęśliwym zakrętem ku Domowi, ku Miłości, która oczekuje, bo tak stanęła na naszej drodze, aby być dopełnieniem radości wiecznej.
Jezus jest moim Panem!
Moi Drodzy! Dzisiejsza Ewangelia, i ta piękna Uroczystość Chrystusa Króla, mówi nam o sądzie nad światem, na którym będzie całkowite zwycięstwo dobra nad złem, zwycięstwo miłości. Jezus przyjdzie w swojej chwale i dokona oddzielenia jednych ludzi od drugich.
Może to napawać nasze serce lękiem, po której stronie będzie nasze miejsce. To już zależy od każdego z nas, gdyż każdy dzień naszego życia ma na to wpływ.
Jezus jest tym Dobrym Pasterzem, który oddał życie za swoje owce i robi wszystko, aby odszukać każdą swoją zagubioną owcę.
To od Ciebie zależy, czy pozwolisz się Mu odnaleźć i zanieść do Jego owczarni.
Czy będziesz już teraz wsłuchiwał się w głos swojego Pasterza i trwał przy Nim, karmiąc się Jego pokarmem, który daje życie wieczne?
Jezus powiedział:
Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je.
Idą one za Mną i ja daję im życie wieczne (J 10,26).
Jezus już teraz daje nam jasne wytyczne, jak powinno wyglądać nasze pójście za Nim.
Bracie, Siostro – wybierz dziś świadomie Jezusa na swojego Króla i Pana, i poproś Go, aby On królował w Twoim życiu, w Twoich decyzjach, wyborach, aby Jego królestwo jeszcze bardziej się rozwijało w Tobie i poprzez Ciebie u innych, których spotykasz.
Aby być dobrym katolikiem, trzeba nam każdego dnia dostrzegać obecnego i potrzebującego Chrystusa w drugim człowieku, a wtedy On sam staje się Królem i Panem naszego życia.
Nie wystarczą tu same deklaracje, że Jezus jest moim Panem, trzeba to jeszcze potwierdzić swoim codziennym życiem.
Do tego dziś zaprasza Cię Jezus!


listopada 24, 2017

Słowo Boże na dziś - „Mój dom będzie domem modlitwy”!

Słowo Boże na dziś - „Mój dom będzie domem modlitwy”!


Z Ewangelii według Świętego Łukasza
Jezus wszedł do świątyni i zaczął wyrzucać sprzedających w niej. Mówił do nich: «Napisane jest: „Mój dom będzie domem modlitwy”, a wy uczyniliście go jaskinią zbójców». I nauczał codziennie w świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie. Tylko nie wiedzieli, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem. (Łk 19,45-48) 


Refleksja nad Słowem Bożym

Znany jest epizod z Pisma św. jak Juda Machabeusz i jego bracia, po zwycięstwie nad nieprzyjaciółmi, postanowili oczyścić i odnowić świątynię Pana, która została sprofanowana przez pogan, i przez tych, co nie dochowali wierności wierze swoich przodków. Bóg pobłogosławił gorliwość Machabeuszów i dał im zwycięstwo nad bezbożnymi. Pierwszym ich czynem po zwycięstwie jest oczyszczenie i odnowienie świątyni, i uczynienie jej napowrót domem modlitwy.
Po wielu dziesiątkach lat, do tej właśnie świątyni wchodzi Jezus i zastaje ją znów "zanieczyszczoną". Dawniej zbezcześcili ją poganie, teraz "targowisko" uczynili w niej sami wierni. I Chrystus nie może znieść tego widoku. Ewangelia pokazuje nam Jezusa tak bardzo oburzonego widokiem sytuacji panującej w świątyni, że aż wyrzucił stamtąd sprzedających i kupujących. Pan Jezus, powodowany żarliwą troską o dom swego Ojca i pobożnością, która pulsowała w głębi Jego serca, nie mogąc znieść tego żałosnego widoku, powyrzucał wszystkich z ich stołami, pieniędzmi i zwierzętami.
Pan Jezus podkreśla wyjątkowość świątyni w znanym wszystkim tekście Izajasza: „Domu mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich narodów, a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców”. Pragnął wpoić wszystkim, jaki powinien być szacunek i jaką należy zachować postawę w świątyni, że względu na jej święty charakter.
Jakiż powinniśmy okazywać szacunek i pobożność w świątyni chrześcijańskiej, w kościołach, gdzie sprawuje się Ofiarę Eucharystii, i gdzie Jezus Chrystus, Bóg i Człowiek, jest rzeczywiście obecny w Tabernakulum? „Dom mój będzie domem modlitwy” – jakże jasne jest wyrażenie, które określa świątynię jako dom Boga. Tak też powinniśmy ją traktować: przychodzić do niej z miłością i radością, a także z wielkim szacunkiem jaki należy się miejscu, w którym oczekuje nas sam Pan Bóg.
Również Panu Jezusowi nie jest obojętne to, w jaki sposób przychodzimy Go pozdrowić? Jak zachowujemy się przy wejściu do Jego świątyni? Czy przychodzimy punktualnie na Mszę św.? Czy starannie przyklękamy przed Jezusem obecnym w Najświętszym Sakramencie? Czy zachowujemy postawę skupienia w Jego obecności? Czy dla nas świątynia jest miejscem, gdzie oddajemy cześć Bogu, gdzie spotykamy się z Jego prawdziwą i rzeczywistą obecnością? Kościół przypomina nam, że tylko Bóg jest naszym Jedynym Panem.
Każdy ochrzczony jest świątynią Boga; świątynią odnowioną i uporządkowaną przez Boga. Bardzo wiele kosztowało oczyszczenie człowieka, bo wymagało aż ofiary krzyżowej Syna Bożego. Wsparty wszechmocną łaską Syna Bożego, mogę już więcej nie zanieczyszczać tej świątyni, mogę strzec, aby już zawsze była domem modlitwy. Niech więc ożywia każdego z nas żarliwość o czystość domu Bożego; żarliwość, jaką odznaczali się Machabeusze i Jezus.

listopada 23, 2017

Homilia na Uroczystość Chrystusa Króla - „Przyjdź królestwo Twoje...”

Homilia na Uroczystość Chrystusa Króla - „Przyjdź królestwo Twoje...”
Ukryty wymiar królestwa Chrystusa - miłosierdzie

Chrystus – Król. Dziwny to król. W koronie z cierni. Jego tronem – krzyż. Jego władzą i mocą – miłość. Jego polityką – prze­baczenie. Jego królestwo jest bez granic, bez armii i broni, bez służby bezpieczeństwa i donosicieli... Gdy myślimy o dawnych królestwach – przy­chodzi nam na myśl obraz króla z koroną na głowie i berłem w ręku, ze wspaniałym strojem i przepychem pałaców. Majestat władzy królewskiej był podkreślany z reguły namaszczeniem kościelnym. Król – władca wy­powiadał się w imieniu Boga i szedł do ludu jako Jego przedstawiciel. Był z ludem i lud był z nim.
W literaturze światowej, a także polskiej, spotykamy motyw dobrego władcy, troszczącego się o swych poddanych. Wychodzącego ze swej sie­dziby królewskiej do ludu... Często, chcąc poznać jego życie, pozostawiał swe szaty królewskie – i szedł do ludzi w przebraniu, nie będąc rozpozna­nym... Taki motyw spotykamy u Szekspira czy u Bogusławskiego w sztuce „Henryk VI na łowach”, gdzie widzimy króla, szukającego schronienia w prostej chacie wieśniaczej.
W Polsce władza królów nie odcinała się od ludu ani nie była przedmio­tem zbrodniczych knowań czy tajemniczych zamachów. Nasi władcy szli także do chat chłopskich. Czytamy w dziejach Władysława Łokietka, że ukrywał się wśród ludu w chłopskim przebraniu. Do tego ludu szedł też syn Władysława – Kazimierz Wielki – zwany królem chłopów. Szła do niego na pewno błogosławiona Królowa Jadwiga... Królowie wiedzieli, że swoje panowanie, swoje królestwo zawdzięczają Królowi wieków, Chrystusowi, który jest Wodzem, Królem i Władcą. Król polski nie oddzielał swego pa­nowania od Boga-Władcy. Bóg-Władca – Król, który nigdy nie nosił zew­nętrznych oznak swej władzy – choć Jego władza sięga krańców ziemi, szczytu nieba i tajemnicy dusz...
Chrystus został nazwany Królem i nie odrzucił tego tytułu: Jest Królem, ale królestwo Jego nie jest z tego świata! Każde królestwo z tego świata ro­dzi się z historycznych zdarzeń i ginie, również z powodu zaistniałych fak­tów historycznych. Królestwo Boże natomiast i związane z nim panowanie Chrystusa, rodzi się z faktów pozaziemskich, które w swym początku i trwaniu nie podlegają przypadkowi historii... Jeden z tych podstawowych faktów pozaziemskich przekazał nam św. Jan w Apokalipsie. „Jam jest Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec” (Ap 22,13). Chry­stus ma pierwsze i ostatnie słowo w tym wszystkim, co dotyczy świata i czło­wieka. On rozpoczyna dzieje świata – królestwo prawdy i miłości, spra­wiedliwości i pokoju. Do Niego też należy ostatnie słowo, kończące i zamy­kające losy świata i człowieka. Chrystus jest prawdziwym Panem naszego losu, mimo że ludziom wydaje się często, iż to oni i tylko oni są jedynymi panami swego życia. Uporczywie utwierdzają w tym przekonaniu siebie i innych. Mimo tego – w pełnej mocy pozostają słowa Chrystusowe, zapowiadające Jego powtórne przyjście na ziemię, kiedy nas wszystkich wezwie i zgromadzi przed swoim sędziowskim trybunałem – wypowiadając nad nami słowa swej potęgi i mocy. Od tych słów będzie zależała nasza przyszłość – nasze życie wieczne...
Chrystus objawi swoją królewską moc i potęgę w najbardziej zaskakują­cy sposób. Powie: byłem między wami nagi... głodny... spragniony, byłem chory i w więzieniu. Byłem między wami...! Byłem w tych sytuacjach mię­dzy wami – w waszych braciach, w ludziach, których spotykaliście co dnia, o których ocieraliście się ramię o ramię. Byłem w ludziach obdartych i na­gich, głodnych, spragnionych, chorych, w ludziach opuszczonych, leżących na ulicy – byłem w samotnych i bezdomnych... Potrzebowałem odzienia, czekałem na lekarstwo, może tylko na szklankę wody – czystej wody. Cze­kałem na was – ludzi, moich braci, na wasze współczujące i rozumiejące spojrzenie. Czekałem z niecierpliwością, żebyście Mnie zauważyli i przyszli Mi z pomocą (Mt 25,31–46). Wielu spośród was spełniło moje oczekiwa­nia – przyszli do Mnie z chlebem, wodą, ubraniem, z dobrym słowem i ży­czliwym uśmiechem. Tym braciom moim w człowieczeństwie chcę teraz oddać... Pan zna czyny swoich wiernych, pochwala je i nagradza. „Pójdźcie błogosławieni...” (Mt 25,34).
Tak powie Bóg do ludzi, którzy poprzez czyny miłosierne odnaleźli Go w samych sobie, a wraz z Bogiem odnaleźli swoją wielkość. Tę wielkość miał już chyba na myśli rzymski poeta Owidiusz, kiedy wołał: „Wierz mi, królewską jest rzeczą spieszyć z pomocą upadłym”. Powiedział to poganin. Chrześcijanin zaś – Juliusz Słowacki – pisał do swojej znajomej: „O, gdybyś pani wiedziała, jak Boską jest rzeczą podnieść leżącego człowieka...”. Czyn miłosierny wiąże nie tylko człowieka z Bogiem – On również wiąże wzajemnie serca ludzkie tajemniczym łańcuchem... Może istnieć łańcuch spłacanych długów wdzięczności – ciągnący się w nieskończoność, to roz­szerzą serce ludzkie i przybliża królestwo Boże na ziemi... Trzeba nam dziś wyszukiwać coraz to nowe więzy, które będą zdolne spoić serce ze sercem. A takim węzłem, jednym z najprostszych a zarazem najsilniejszym, jest właśnie czyn miłosierny. Słowa bez czynów to jak polskie zdewaluowane złotówki, jak papiery bez pokrycia.
Jeżeli wskażesz błądzącemu drogę – między sercami nawiązuje się nić wdzięczności. I zdarzy się, że tobie ktoś ofiaruje chwilę czasu i słowo pociechy – może będzie to ktoś przygodnie spotkany w tramwaju, ktoś niezna­ny, ktoś kogo już nigdy w życiu po raz drugi nie spotkasz... Przemknął smu­gą po twej drodze jak gwiazda przelatująca po sierpniowym niebie – aby zniknąć w nocy niepamięci. Ale ta chwila i to słowo pociechy tobie ofiaro­wane – nie mogą zaginąć. One nie dadzą ci spokoju, aż oddasz tę chwilę i to słowo pociechy – trzeciemu człowiekowi, może również nieznajomemuażeby on z kolei zwrócił je następnemu. „Jako dobrzy szafarze różnora­kiej łaski Bożej służcie sobie nawzajem tym darem, jaki każdy otrzymał” (1 P4,10).
Oto jak tysiące ludzi wiąże się jednym łańcuchem pod warunkiem, że tyl­ko jeden człowiek drugiemu serce swe otworzy. Ale – czy otworzy? Łań­cuch tysięcy ludzi to wielka rzecz. A wielka rzecz urodzi się tylko z wielkiej ofiary... Pomyśl, bracie i siostro – także ty – przykuty do swojej choroby i samotności, który oczekujesz pomocy bliźnich... Czy umiesz zdo­być się na ofiarę dla drugiego człowieka – czy potrafisz swoim cierpieniem – znoszonym z godnością, a może z uśmiechem na twarzy przepełnionej bólem – świadczyć miłosierdzie innym? Czy przypadkiem i twoje serce nie jest szerzej otwarte dla twoich osobistych nieraz małych spraw, aniżeli dla drugiego człowieka. Bo tobie się zdaje, że tam, gdzie kończy się twoje pod­wórko – tam nie ma już dla ciebie żadnego interesu. Zapominasz, że właśnie to jest dla ciebie największa szansa i najbardziej korzystny interes. Bo przecież powiedziano: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek uczyniliś­cie jednemu z braci moich najmniejszych – to znaczy tych najbardziej po­trzebujących, którzy dłonie do ciebie po pomoc wyciągają – Mnieście uczynili (Mt 25,40).
Obdarzasz prawdziwie, gdy nie tylko ze swej własności, ale z siebie sa­mego coś dajesz drugiemu” (K. Gibran) – a z siebie samego to znaczy nie tylko ze swojej kieszeni, ale ze swego serca, ze swoich sił i ze swoich ner­wów, ze swojego zdrowia, ze swojej urody, którą niszczy ciężka praca. Są ludzie, którzy dają z radością, a radość ta jest ich nagrodą. Oby takiej rado­ści było jak najwięcej w naszym życiu. Są inni, którzy dają z bólem, ale ból ten jest im jako chrzest – oby taki ból był i ostatnim w waszym życiu! Są i tacy, co obdarzają innych, a nie wyczekują radości ani nie doznają bólu, ani dbają o cnotę, ani o zasługę – obdarzają jak owe kwiaty cze­remchy w wieczornej godzinie, co woń swoją rozlewają w przestrzeń – beztrosko a rozrzutnie. Przez ręce takich ludzi działa sam Bóg, przez ich usta On sam przemawia, a przez oczy ich – Swój uśmiech posyła całemu światu. To są ci, którzy pamiętają, że ziemię szeroką mają za matkę, a za Ojca Boga. Ty bądź takim człowiekiem!
W Modlitwie Pańskiej prosimy Boga – „Przyjdź królestwo Twoje”! Mówiąc te słowa, prosimy o Jego królestwo: Królestwo miłości, świętości i łaski, sprawiedliwości, pokoju; królestwo prawdy i życia; królestwo har­monii i ładu, uśmiechniętych dzieci i szczęśliwych rodzin. I dobrze, że o to prosimy! Bo ziemia, na której żyjemy – nie jest ziemią świętą. Za dużo na niej wojen i głodu, spalonych miast i ludzkich łez, nienawiści i pogardy, przemocy i strachu, drobnych i wielkich wykroczeń, pijanych ojców, rozbi­tych rodzin i bezdomnych dzieci. Ale królestwo, o które prosimy, zaczyna się w nas – we mnie i w tobie. W rozdartym i skłóconym, uciekającym, gdy prawda stanie przed tobą jak przed Piłatem. A ty? Cenisz życie – ale swoje. Mó­wisz o sprawiedliwości – a nie jesteś sprawiedliwy. Mówisz pacierz – ale się nie modlisz. Mówisz o królestwie – ale nie jesteś człowiekiem królest­wa. Jak może się wypełnić królestwo w nas? Trzeba, aby pacierz zmienił się w modlitwę, a idea królestwa – w prawdziwe królestwo.
Przyjdź królestwo Twoje” – co robię dla tego królestwa? Pójdźcie błogosławieni – powie do nas Chrystus Król i Władca wszechświata. Na krawędzi wieków – gdy sądzeni będą żywi i umarli poprzez pryzmat kromki chleba, podanej potrzebującemu – będzie święcić swój prawdziwy triumf – miłosierdzie! Wówczas sprawiedliwość Boża spotka się oko w oko z miłosierdziem człowieka. Sprawiedliwość Boża i miłosierdzie człowieka będą miały swoje ostatnie słowo: „Pójdźcie błogosławieni Ojca mego... albo­wiem byłem głodny, a daliście mi jeść... byłem spragniony, a daliście mi pić... pójdźcie i posiądźcie królestwo, zgotowane wam od założenia świa­ta!” (Mt 25,34–36). Amen.


Copyright © 2016 Homilie i rozważania , Blogger