Rozważania Adwentowe – Prostota wiary i radość z powołania

Wtorek I tydzień Adwentu

"Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie słyszeli". (Łk 10,24)

Prostota wiary

Nie każdy Adwent musi być uwieńczony sukcesem. Nie wszys­cy, którzy czekali – doczekali się, chociaż jest powiedziane, że każdy kto szuka znajduje, to przecież nie każde poszukiwanie kończy się odkryciem, czy nową zdobyczą. Wszelkie poszukiwania mogą pro­wadzić do odkryć i zdobyczy, jeśli są
właściwie ukierunkowane. Jeśli ktoś, wbrew logice, szuka gruszek na wierzbie, prawdy w propa­gandzie, przyjaźni wśród ludzi interesu, miłości wśród egoistów – to od razu swoje poszukiwania skazuje na niepowodzenie. Ponadto, we wszystkich poszukiwaniach potrzebna jest odpowiednia metoda. Inne metody poszukiwania prawdy stosuje się w naukach humanis­tycznych, a inne w naukach przyrodniczych.

Te uwagi dotyczą również poszukiwania prawdy o Bogu i o zbawieniu człowieka. Prawdy o Bogu nie można znaleźć poza Nim, lecz tylko w Nim i w żadnym innym imieniu nie ma zbawienia. Jeśli jedyną metodą poszukiwania tej prawdy jest "mądrość i roztrop­ność", "szkiełko i oko", to pozostanie ona nadal zakryta. Prawdę o Bogu zna tylko sam Bóg. „Nikt nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić” (Łk 10,22). Samodzielny wysiłek umysłu w tych poszuki­waniach podprowadza tylko pod próg tajemnicy. Pełny blask prawdy o Bogu i Jego zamiarach względem człowieka ujawnia się w objawieniu danym przez Boga, które my przyjmujemy przez wia­rę. Bóg natomiast ma szczególne upodobania i nie przed każdym się odsłania: „zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom”. (Łk 10,21)

Na czym polega ta prostota, którą Pan Bóg tak lubi i nagradza objawieniem prawdy najbardziej olśniewającej i najbardziej po­trzebnej. Chodzi chyba o taką prostotę, którą widzimy w Nim samym. Wszystko w Bogu jest jednością: Sprawiedliwość jest jedno­cześnie miłosierdziem, Prawda jest Miłością, a Trzy Osoby są Jednym Bogiem. "Prostaczek", to człowiek podobny do Boga. Dla prostaczka nie ma różnicy między prawdą i dobrem, między po­glądami i postępowaniem, między wiarą i życiem. Powszechnie uważa się, że do poznania prawdy potrzebny jest sprawny umysł – dobra głowa. Do poznania prawdy o Bogu i o zbawieniu potrzeba sprawności i innych elementów człowieczeństwa. Prorok Izajasz, posługując się swoistą poetyką, domaga się jeszcze sprawnych "bioder" przepasanych sprawiedliwością i sprawnych "lędźwi" przepasanych wiernością (por. Iz 11,5). Posługując się metaforą bardziej dla nas zrozumiałą powiedzielibyśmy, że potrzebne jest tutaj prawe serce. To na człowieku prawego serca, który zła nie czyni i nie działa zgubnie (por. Iz 11,9) spocznie Duch Pana, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Bo­żej (por. Iz 11,2). Prostaczkom, którzy umysł mają w sercu, a serce w umyśle, Ojciec objawi swego Syna, a Syn swojego Ojca.

Radość z powołania

„Jezus rozradował się w Duchu Świętym...”. (Łk 10,21)

Oto są – Moi Drodzy – najserdeczniejsze słowa radości wypowiedziane przez Jezusa o swoim powołaniu – gdy widział już wszystko – więcej niż mądrzy, roztropni, wyra­chowani, ludzie Jego otoczenia. Gdy widział dzieło swoje do końca, do kre­su, gdy osiągnęło Boga i stało się drogą dla świata i prawdą dla ludzi i życiem dla tych, którzy inaczej zginą z nędzy i głodu...

Ale będzie przecież jeszcze tyle złych dróg, tyle boleści, zdrady, upokorzeń, ran ciała i krzyku serca... Będzie, ale wszystko jest drogą, która położy się przed ludzkością, jak złoty promień, aby życie miało sens i człowiek szedł do celu... Czy ty – bracie i siostro – cieszysz się ze swego powołania?

Gdybyś chociaż raz mógł je widzieć w rzeczywistych wymiarach. Gdyby chociaż przez chwilę można było zobaczyć to, co prorocy i królowie chcieli poznać, a nie było im dane. Gdyby Bóg dał widzieć to, co się kryje w modlitwie, nadziei, milczeniu, które złożono z szarym trudem u Jego stóp. Gdyby można było ocenić dar życia, który stał się źródłem tylu wiadomych tylko Bogu inspiracji dla bliskich i obcych. Gdybyśmy wiedzieli, co znaczy rzeczywiście uczestnictwo w Eucharystii, gdzie z Mocami Niebios żyje niepojęty świat Chrystusa. Gdyby owo „tak”, powiedziane w odpowiedniej, chwili mo­gło ujawnić swoje znaczenie i wagę w wymiarze wiecznym... Gdyby można było widzieć, że dla rodziny, dla przyjaciół, dla ojczyzny, dla grzeszników, dla nałogowych utrapień ludzkich, dla zupełnych przepaści losu... , że dla własnego życia w Bogu... Tak, Ojcze, zakryłeś wiele przed oczyma i pozwa­lasz się tylko domyślać...

Odnawiam dzisiaj moją służbę dziełu zbawienia. Wielbię Cię za łaskę powołania, choć Cię nie rozumiem.

Dziękuję, choć wymawiam te słowa ze drżeniem i bojaźnią. Użycz, Panie światła, bym choć czasem widział wielkość łaski, której do­świadczam.

Facebook Twitter