Nie uważaj tej sytuacji wyjątkowej i bardzo ciężkiej za karę, że to Pan Bóg Cię karze. Bóg nie jest katem i powołuje nas z miłością do nieba. Kara i piekło jest skutkiem totalnego odrzucenia Bożej miłości. Jakoś wierzyć się nie chce, żeby ci, którzy miłości doświadczyli, sami chcieli z niej zrezygnować. Trzeba jednak pamiętać, że Bóg ma swoje powody i kieruje się innymi wymiarami, aniżeli kierują się ludzie. Bóg chce, aby człowiek był blisko Niego. A jeżeli Go utracił, to chce aby człowiek za wszelką cenę szukał Boga. Dzieje ludzkości i życie poszczególnych jednostek świadczą, że człowiek ciągle wybierał się na poszukiwanie Boga. To pragnienie duszy ludzkiej, w której zakorzeniony jest bardzo mocno zmysł wiary. Może w takim duchu szukali Jezusa zdenerwowani uczniowie i znaleźli na przeciwległym brzegu jeziora. W takim też duchu szukały tłumy słuchaczy, gdy odchodził nagle, nie mówiąc dokąd... Potem szukali mądrzy nad kartkami ksiąg i pobożni w godzinach modłów. Kiedy indziej nawoływali cierpiący, opętani, bliscy i obcy... Poszukiwanie jest jedną z dróg do Jezusa. Odchodzenie Jezusa sprzed oczu i serca nawet bardzo bliskich jest jakby daniem im okazji wyznania z nim więzi.
Znalezienie jest darem, którego Bóg nie odmawia tym, którzy szukają naprawdę. O tym trzeba pamiętać w prywatnym przeżywaniu wiary. Bliskość jest darem. Może dopiero teraz w czasie klęski powodzi, człowiek odczuwa dar bliskości drugiego człowieka, który podaje chleb, wodę do picia, koc, który ofiaruje mieszkanie. Jak bardzo jest potrzebna taka bliskość, która staje się darem. I należy jej oczekiwać jak oczekuje się pojawienia słońca na niebie. I o tę bliskość trzeba się modlić. A może Bóg chciał nam przypomnieć, abyśmy jako Polacy byli bliżej siebie w tym nieszczęściu powodzi. Bo przyzna to każdy oddaliliśmy się od siebie i od Boga. Zapomnieliśmy o tym, że wyszliśmy z tego samego „Gniazda": spod Grodu Piastów, Jagiellonów... I walczyliśmy w imię wspólnego dobra...
Bliskość jest darem. Nie wolno nam nigdy o tym zapomnieć. Brak człowieka - to jest dramat dla tych, którzy zostali zabrani (przez powódź, śmierć). Ale ten ból ma jeszcze inny wymiar.
Nie zabiera nam bliskości Boga, którego szukamy. On pozostaje zawsze z człowiekiem przez wiarę, bo sam powiedział: „Jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Jestem! Tylko On tak mógł powiedzieć. Jestem Światłością. Jestem Drogą. Jestem Życiem. Jestem Zmartwychwstaniem. Jestem Chlebem... Na wieki. I przez to samo Jezus Chrystus jest naszą nadzieją na dalsze życie. Tej nadziei nic i nikt nam nie może odebrać. Trzeba wytrwałości i nadziei. Niektórzy odnajdują tę bliskość w bólu, inni w szczęściu, jedni w medytacji, jeszcze inni w pięknie świata, udanej przyjaźni, w słowie bez zmęczenia, w książce, albo w bliskości ze światem łaski niepoznanej, która zapala się kiedy chce, byle jej nie zaprzeczyć, nie odrzucić, byle szukać. Dopóki szukasz, jesteś z Nim. Tęsknić do Niego, to znaczy już żyć z nim samym.
Poeta Goethe powie, że „szczęściem jest nie wstydzić się swojego życia, chcieć przeżyć swoje życie jeszcze raz, dokładnie tak samo". Ale jakże to trudne.
To jest prawda o życiu człowieka. Dorasta się do niej latami, z biegiem doświadczeń, kiedy można spojrzeć na swoje życie z perspektywy czasu. Życie, w którym nie byłoby nienawiści, by było to życie „w stronę światła". Równocześnie można by powiedzieć, że życie szczęśliwe to takie, które nie jest nigdy przegrane: - dla tej chwili warto żyć.
Tak mi często stoi przed oczyma obraz meksykańskiego malarza Siqueirosa, (który swego czasu można było oglądać w Zachęcie w Warszawie). Obraz przedstawia bardzo silnego, muskularnego człowieka. Ten silny mężczyzna ma bardzo niewyraźną, zamazaną twarz i rozpaczliwie puste dłonie. Te puste dłonie zdają się żebrać o litość i pomoc. Są symbolem problemów, ludzkiej egzystencji na ziemi. Chociaż człowiek potrafi dzisiaj wiele, to jednak ciągle przeżywa swoją nicość, małość wobec sił przyrody i ciągle spogląda na swoje puste ręce. To doprowadza go do refleksji, że zamiast wolności - otacza go niewola, zamiast pokoju - bunt, zamiast szczęścia - tragedia, zamiast nieba - piekło na ziemi. To wszystko wprowadza człowieka w stan zwątpienia.
Puste ręce, ale zostaje mi jeszcze twarz. Zostaje mi jeszcze moja godność. I właśnie w te ręce Chrystus z dzisiejszej Ewangelii wkłada mi chleb, jako pokarm na życie. Daje mi ten znak Boży, abym nie zwątpił, jak ci ludzie na pustyni. Bo on nie opuszcza człowieka w jego ziemskiej wędrówce. Staje na drogach ludzkiego życia jako pokarm i siła strudzonych i dotkniętych klęską. Trzeba dostrzec obecność Boga - trzeba mówi św. Paweł - stać się „nowym człowiekiem".
Aby człowiek żył, potrzebny jest pokarm dla duszy i ciała.
Chleb tej ziemi często przesycony jest krwią i łzami, a wtedy nie daje siły ani radości. Czasem jest wymówiony, a wtedy jest gorzki. Czasem zdobyty jest krzywdą, a wtedy dławi. Czasem jest łupem chciwości i nienawiści, a wtedy nie nasyca człowieka, ale powoduje jeszcze większy głód. Czasem jest zapłatą za grzech, a wtedy zatruwa serce niepokojem i zgryzotą. Czasem człowieka wolnego zamienia w niewolnika, gdy dla kawałka chleba wyrzeka się swoich zasad i godności. Nawet ten chleb, który jest owocem sprawiedliwości i uczciwej pracy, nie jest w stanie zaspokoić człowieka bez reszty.
Dusza potrzebuje pokarmu, aby mogła wytrwać w wędrówce do życia wiecznego. „Człowiek potrzebuje Eucharystii, powie Ojciec święty, aby mógł żyć na wieki tym Życiem, które jest z Boga samego". Nikt nie potrafił powiedzieć, ile od ponad dwudziestu wieków sprawił dobrego i od jakiego uchronił złego ten „biały opłatek", w którym pulsuje wiekuiste Życie, a dzięki któremu ludzkość posiada w najcięższych nawet chwilach spokój wewnętrzny i niezniszczalną nadzieję.
Rozpoczął się miesiąc sierpień. To jest nasz czas polskich tajemnic. Każdy naród ma swoją historię i swoje pamiątki, ważne dni, pomniki, budowle. Jako Polacy, naród wierzący, mamy Jasną Górę z Czarną Madonną, do której pielgrzymujemy. Tysiące ludzi młodych chce jeszcze raz popatrzeć na twarz Czarnej Madonny. Twarz z bliznami po ranach, jak polska ziemia. Ale nie zakrywa ich, tych ran się nie wstydzi. Zobacz ile w tej twarzy królewskiej zadumy. A to Polska właśnie.
W sierpniu nieustannie każdego roku przychodzi jakiś anioł, trąca nas w bok i mówi: jak do Eliasza: „Wstawaj, bracie, jedz! Długa droga przed Tobą". Kościół nieustannie powtarza te słowa: „Bierzcie i jedzcie. Kto ten Chleb pożywa, będzie miał życie wieczne".
Niech matka Boża AK z biało-czerwona opaską, ta w żałobie z Palmir i Powązek i z wielu miejsc kaźni - będzie z nami! Oto nasza modlitwa o trzeźwość Narodu, za ten kraj zalany potopem, co się w bólu odradza, za ludzi smutnych i zmęczonych. Znajdujemy moc do trzeźwości w Eucharystii. Posileni tym Chlebem, którego nic nie zastąpi, idźmy rozdawać miłość Chrystusa innym. Bo ten kto do Niego przychodzi, „nie będzie łaknął" i kto w Niego wierzy „nigdy pragnąć nie będzie". Amen!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz