 |
W książce pt. Sam bym tego nie wymyślił (Serafin 2002) znajdujemy opowieść perkusisty Jana Budziaszka z zespołu „Skaldowie” o narodzinach jego wielkiej muzycznej pasji, splecionej z historią polskiego big beatu i jazzu. To także świadectwo przemiany człowieka, który poszedł raz w klapkach na pielgrzymkę i od tej pory zaczął realizować w życiu scenariusz, którego – jak sam twierdzi, nie jest autorem. Jak powiedział o nim jeden z kolegów: „Janek jest znanym i cenionym muzykiem, ale w odróżnieniu od wielu innych, nie tylko konsumuje życie, ale stara się to życie przeżywać od strony metafizycznej i dzielić się tym z innymi. Żyjemy w XXI wieku, ale często odbiegamy od spraw ducha. Janek stara się o tym przypominać ludziom, z którymi przebywa na co dzień”.
Jezus, który przyszedł do synagogi w rodzinnym Nazarecie, stara się przypominać ludziom z narodu wybranego swoje prawdziwe posłannictwo: „Duch Pański spoczywa na Mnie, posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę”. Niestety, te słowa stają się powodem do odrzucenia, ponieważ Jego ziomkowie nie zrozumieli misji, którą zlecił Mu Ojciec Niebieski. Tekst, który czyta Jezus, według żydów miał się spełnić w erze mesjańskiej, lecz mieszkańcy Nazaretu nie widzieli przed sobą ani Mesjasza, ani Jego czasów. Dla wielu nic nie znaczył też fakt, że słowom Jezusa towarzyszą także znaki i cuda potwierdzające Jego wiarygodność.
Jeśli chcemy żyć Dobą Nowiną na co dzień, wcielać w czyn usłyszane słowa, potrzeba nam wiary zakorzenionej w Bogu i Jego Ewangelii. Św. Łukasz mówi, że Jezus nie mógł zdziałać w Nazarecie żadnego cudu, tylko na kilku chorych położył ręce i ich uzdrowił. Cuda są możliwe dla tego, kto wierzy. Wierzyć znaczy powierzyć siebie Bogu takim, jakim się jest. Ze swoimi zaletami i wadami, z dobrą i zła wolą, z tym wszystkim, co nas stanowi. W taki sposób otwieramy się na Chrystusa i przyjmujemy Boża łaskę do naszych konkretnych spraw. Inaczej pozostajemy zamknięci i Bóg nie może w naszym życiu nic uczynić. Gdy brakuje wiary, pojawia się lęk, który jest bezpośrednią przyczyną naszego zniewolenia. Lęk przed życiem, lęk przed drugim człowiekiem, lęk przed odrzuceniem, poczucie niezrozumienia czy lęk przed przyszłością.
Warto w kontekście dzisiejszej Ewangelii zastanowić się, co nam – ludziom żyjącym dwadzieścia wieków po Chrystusie – przeszkadza przyjąć Jego zbawcze orędzie? Co w orędziu Jezusa nas niepokoi? Co wywołuje nasz wewnętrzny opór? W jaki sposób możemy stawać się uczniami i świadkami Jezusa w dzisiejszym świecie? Czy dzisiejsze spotkanie z Jezusem otworzy nasze „oczy wiary” i pozwoli nam zachwycić się swoim chrześcijaństwem? Z tymi i innymi pytaniami chcemy przyjąć deklarację św. Pawła: „Najchętniej więc będę się chełpił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa. Dlatego mam upodobanie w moich słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny”.
Biada prorokom!
Przepowiadaniu Dobrej Nowiny towarzyszy sprzeciw. Paweł skarżył się,
że policzkuje go wysłannik piekieł, gdy głosi Ewangelię. Ezechielowi
towarzyszyła bezczelność i opór mieszkańców Jerozolimy. Jezus został źle
przyjęty w synagodze w Nazarecie, gdy przestał mówić wdzięcznym głosem i
dotknął wrażliwych miejsc sumień słuchających.
Wielu kapłanów wie, co to znaczy sprzeciw ciemności, kiedy tylko rzetelnie zabierają się do przepowiadania Słowa Bożego. Jest to trudne, gdy po udanych rekolekcjach przychodzi czas poniżającego kuszenia, albo pojawiają się listy z pogróżkami, czy też telefony z oskarżeniami. Takie znaki nie towarzyszą tym, którzy usypiają swoją trzodę nie tylko nudą wypowiedzi, ale amputowaniem ich z prawdy. Prawda jest trudna do wypowiedzenia, a jeszcze trudniejsza do przyjęcia. Najtrudniej znieść jej konsekwencje. Świątynie bywają sypialniami mózgów albo muzeami patriotycznych pamiątek. Każdy człowiek ma w sobie opór olbrzymi jak mur, ukrywający w sobie prawdę. Żyjemy fasadowo, stosując sztukę maskowania. Najlepszym ukryciem jest pobożność, która zdaje się usprawiedliwiać nasze mroczne żądze i grzechy.
Biada prorokom! Przyzwyczailiśmy się ukrywać prawdziwe zło i demonstrować imitację
dobra. Nauczyliśmy się nie korzystać z usprawiedliwienia Chrystusa, ale
sami się usprawiedliwiamy. Tłumaczymy sobie, że musieliśmy, albo że nic
się nie stało, albo zwalając winę na innych. Czasem udaje nam się
zobaczyć trochę prawdy o sobie, gdy pojawią się uczucia: gdy się
zakochamy, albo wybuchniemy nienawiścią. Niekiedy cierpienie objawia
nam, że wcale nie jesteśmy tacy szlachetni, za jakich się uważamy.
Rzadko kiedy zdarza się, że mamy już dość tego pozerstwa. Zawsze jednak,
gdy jest głoszone słowo prorocze, Słowo od Boga, następuje eksplozja
poznania, które odsłania nam porażającą panoramę wnętrza. I wtedy,
zamiast szukać w sobie skruchy, szukamy winnego. Niewielu ludzi może
poszczycić się zdecydowaną uczciwością wobec siebie samych,
odpowiedzialnością za swoje mroczne czyny i myśli, uczucia i słowa.
Kilka razy Jezus przez ludzi dał mi do zrozumienia, że jestem
zarozumiały. W pierwszym odruchu uzewnętrzniał się mój gniew. Wstrząs
prawdy najpierw ranił tych, którzy demaskowali moją dumę. Za każdym
razem jednak, kiedy ostatecznie zgodziłem się, naprawdę odczuwałem
wyzwalającą ulgę.
Życie przestaje być cudowne, gdy Jezus jest lekceważony. Życie przestaje być do zniesienia, gdy nie znosimy Jezusa i Jego nauki. Liczba gejów w procesji adorującej pośladki bywa większa niż liczba mieszkańców Sodomy, a przecież Bóg nie oszczędził Sodomy. Cudzołóstwo szerzy się, raniąc małżeństwa w coraz większym stopniu, a przecież Bóg umiłowanemu Dawidowi nie przepuścił grzechu z Batszebą. Aborcje wcale nie ustępują, a przecież wielu pierworodnych Egipcjan umarło w jedną noc, za zabijanie dzieci izraelskich. Dlaczego nie dotyka nas jeszcze sąd? „Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy – bo niektórzy są przekonani, że Pan zwleka – ale On jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich doprowadzić do nawrócenia” (2 P 3,9).
Bóg jednak wierzy we mnie
Miłość Boga idzie nawet tam, gdzie spodziewa się odtrącenia. Czy sieje
się ziarno na drogę? Czy opuszcza się niebo dla tych, którzy wyganiają
za mury miasta? Czy porzuca się 99 owiec dla jednej szukającej zguby?
Czy dotyka się z miłością tych, którzy mogą zarazić trądem? Czy
odpuszcza się grzechy tym, którzy nawet nie potrafią ich wyznać? Czy
przyjaźni się z najgorszymi, gdy z tego powodu zdobywa się opinię
żarłoka i pijaka? Czy ofiaruje się życie wieczne tym, którzy pozbawiają
doczesnego? Czy kocha się tych, którzy się zaparli?
Jezus dziwił się niewierze mieszkańców Nazaretu, ja się dziwię Bogu,
który bardziej w nas wierzy, niż my w Niego. Intryguje niewiara
najbliższych. Również nas stawia w świetle kłopotliwego pytania: czy
ufamy Jemu totalnie, czy też stagnacyjna religijność pozbawiła nas
spontaniczności wiary? Zdumienie mieszkańców Nazaretu nie stało się
zawierzeniem Jezusowi, ponieważ zbyt dobrze znali Jego rodzinę, Jego
dzieciństwo i młodość. Jezus manifestuje w sobie nieobliczalną miłość do
ludzi i to jest niezwykle podnoszące na duchu. Życie udowadniało nam
zapewne setki razy naszą niegodziwość. A On kocha. Ezechielowi każe
prorokować wśród tych, o których wie, że i tak nie posłuchają. Pawłowi
daje siłę, by w słabościach i odrzuceniu przygarniał z mocą zagubione
dusze do serca Boga. Sam wędruje tam, gdzie nie znajduje wiary.
Prorokowanie to bardziej przekonywanie o miłości Boga niż przewidywanie
przyszłości.
Być może sam jestem słaby, a nawet bezsilny, ale jakże mi to dodaje
otuchy i przynosi ulgę, że Bóg we mnie ciągle wierzy! Być może nie ma we
mnie ani westchnienia miłości do Niego i do nikogo, a nawet do siebie.
Tym bardziej jednak zdumiewa mnie Jego czuła miłość! Absolutnie nic nas
nie może odłączyć od miłości Bożej. Niekiedy ciężko jest nam stawić
czoła samym sobie, ponieważ nie znajdujemy niczego godnego miłości w
sobie i wydaje nam się, że Bóg mógłby pokochać każdą istotę, oprócz nas.
Ale to tylko iluzja. Bóg JEST miłością, a nie BYWA miłością. Potrzebna
jest nam nie szlachetność bohatera, tylko wiara.
Jedynie brak wiary uniemożliwia Mu dotarcie do naszych serc, a nie nasza nędza. Jestem przekonany, że Paweł nie był wcale lepszym człowiekiem niż ja, ani Piotr nie był pobożniejszy niż ty. Jedyne, co może nas różnić od nich, to wiara, którą wierzyli w miłość Jezusa. Jeśli chcemy, by miłość Boga wyprowadziła nas z lochów smutku i niezadowolenia z siebie, potrzeba nam modlitwy wdzięczności za miłość. Możemy ją nazwać wielbieniem Go albo oddawaniem Mu chwały. Wtedy oddajemy Mu prawo do działania, do okazywania cudownej mocy, zdolnej uczynić z trędowatego czy obrzydliwego człowieka pięknego i zdrowego albo z bezczelnego kogoś wrażliwego, albo ze słabego mocnego.
Czy chcę należeć do rodziny Jezusa?
Na koniec chciałbym, abyśmy przypomnieli sobie perykopę dzisiejszej Ewangelii (Mt 12,46-50). Jezus otoczony jest tłumem słuchaczy. Nagle ktoś poinformował Go, że na dworze stoi Jego matka oraz Jego bracia. Chrystus spojrzał na słuchaczy, wyciągnął rękę w ich stronę i powiedział, że to właśnie oni stanowią Jego rodzinę. Matką, braćmi i siostrami Jezusa są ci wszyscy, którzy słuchają słów Bożych i je wypełniają w swoim życiu. W ten sposób Chrystus dał do zrozumienia, że więzy duchowe są ważniejsze niż więzy krwi.
Również my przynależymy do rodziny Jezusa, dlatego możemy wołać do Boga: „Ojcze nasz, któryś jest w niebie”. Papież Franciszek stwierdził, że ta modlitwa daje mu bezpieczeństwo i że dzięki niej nie czuje się osierocony. Jednocześnie zdaje sobie sprawę z tego, że nie jest jedynym dzieckiem Boga. I tak jak grzeczne dzieci powinniśmy słuchać poleceń naszego ojca, który cały czas powtarza: „Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną. Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremno. Pamiętaj, abyś dzień święty święcił. Czcij ojca swego i matkę swoją. Nie zabijaj. Nie cudzołóż. Nie kradnij. Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu. Nie pożądaj żony bliźniego swego. Ani żadnej rzeczy, która jego jest”.
Skoro mamy wspólnego Ojca, to jesteśmy dla siebie braćmi i siostrami. Oczywiście nie przez więzy krwi, ale przez więzy duchowe. Moją siostrą jest nie tylko krewna, ale też znajoma, sąsiadka i każda kobieta, którą spotkam na drodze życia. Moim bratem jest nie tylko krewny, ale też znajomy, sąsiad, ksiądz proboszcz, ksiądz wikariusz i każdy mężczyzna, którego spotkam na drodze życia. Kochajmy i szanujmy siebie nawzajem, bądźmy dla siebie życzliwi i pomocni, uśmiechajmy się do siebie i nie rańmy siebie słowami. A wtedy ludzie, którzy będą spoglądać na nas z zewnątrz powiedzą: „Popatrzcie, jak oni się miłują!”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz