Współczesny człowiek ciągle się spieszy: od jednej pracy do drugiej. Nie ma czasu na odpoczynek i na refleksje nad swoim życiem. W tym zabieganiu często się gubi. Roztropne kierowanie swoim zakrzątaniem to wielka umiejętność. Nie łatwo o to nawet w modlitwie, w zgiełku słów, przystanków, gestów, odpowiedziach, ludzkich twarzach, własnych zamyśleniach, poprawności i niepokoju. Istnieje niesamowita cywilizacja ludzi zakrzątanych aż do zniewolenia. Całe rodziny krzątają się tak serdecznie około tylu spraw, i ważnych i niepotrzebnych. Zajęci całą duszą. Obyśmy się czasem nie spostrzegli, że życie minęło nam na krzątaniu.
Dlatego ten Jezusowy nakaz „odpocznijcie nieco" skierowany do Apostołów, którzy wrócili do Jezusa zmęczeni ewangelizacyjną pracą, ale skierowany jest również do nas. Chrystus zachęca do odpoczynku, wytchnienia, bo to przecież są ludzkie sprawy i dlatego są potrzebne wakacje i jest potrzebny odpoczynek fizyczny. Św. Marek zaznacza, że tak dużo ludzi przychodziło do uczniów Jezusa, że nie mieli czasu na posiłek (Mk 6, 13).
Ale Jezus nie powiedział tylko: śpijcie i odpoczywajcie. Jest to pytanie i dla chrześcijanina. Jak spędzam wolny czas? Czas, w którym moje ludzkie ,,ja" aktualizuje się przecież o wiele bardziej intensywnie, a więc i odpowiedzialnie, niż w ciągu obowiązkowej pracy. Bo jakkolwiek by było, to mam świadomość, że ani praca, ani odpoczynek nie są celem same w sobie. Nie po to żyjemy, by wyłącznie pracować i nie po to, by się wyłącznie bawić i odpoczywać. Jedno i drugie jest środkiem, który ma człowiekowi umożliwić prawidłowe wykorzystanie życia i rozwinięcie własnej osobowości. Praca i odpoczynek nie stoją z sobą w sprzeczności, dopełniają się i uzupełniają. Dopiero ich harmonijne współdziałanie daje satysfakcję i radość. Odpoczywamy, by móc pracować. Po dobrym odpoczynku jest ochota do dalszej pracy a praca jest bardziej owocna.
Jezusowi chodzi także o odpoczynek duchowy. Odpoczynek duchowy pozwala wejść w siebie, uciszyć swoją duszę, przybliżyć się do Boga, nauczyć lepiej rozumieć siebie i bliźnich. Wielcy chrześcijańscy przywódcy duchowni stawiali wypoczynek na równi z pracą i modlitwą. Właśnie wypoczynek jest okazją do modlitwy. Sam Jezus często po pracy usuwał się na ubocze i tam modlił się w samotności. Kontemplował Oblicze Boga. Do przyjmowania postawy kontemplacyjnej wezwał Jan Paweł II wszystkich ludzi, którzy pragną budować nową kulturę życia. Słowo kontemplacja może wywoływać różne skojarzenia: dla jednych jest to przeżycie artystyczne, dla innych termin ten kojarzy się z religiami Dalekiego Wschodu, dla jeszcze innych - pojęcie to oznacza rodzaj modlitwy chrześcijańskiej, realizowanych przede wszystkim w zgromadzeniach zakonnych, szczególnie w zakonach kontemplacyjnych. Ale kontemplację należy rozumieć szerzej - jako życiową postawę. Można na kontemplację patrzeć w wymiarze czysto ludzkim, naturalnym.
Słowo - contemplari - przyglądać się, oglądać, rozważać. W filozofii kontemplacja oznacza badawczą relację świata, podziw dla piękna, oznacza wysiłek poznania tajemnicy, dochodzenie do głębi rzeczywistości. Postawa kontemplacji pozwala człowiekowi dążyć do tego co wyższe, co wykracza poza świat materialny, umożliwia także uchwycenie głębi i sensu życia. Dlatego w encyklice Evangelium vitae, Jan Paweł II mówi, że kontemplacja jest to postawa tego, kto widzi życie w całej jego głębi, kto dostrzega jego bezinteresowność i piękno. Kto zachowuje taką postawę, nie poddaje się zniechęceniu, nawet wtedy gdy widzi człowieka chorego cierpiącego. Postawę kontemplacji człowiek może przyjąć nie tylko w górach, czy w muzeum, ale także przy łóżku terminalnie chorego. Kontemplacja więc rodzi się z wiary w Boga, który „stworzył człowieka i cudownie go ukształtował" (Ps 139, 14). Zatem kontemplacja nie jest jakąś ..techniką" modlitwy, lecz konkretnym sposobem odniesienia do Boga; jest odkryciem, uświadomieniem i przeżyciem Boga. Ewangelie wielokrotnie ukazują Jezusa, który miał czas zarówno na modlitwę, jak i bliźniego. W kontemplacji mamy czas dla siebie. Ale wakacje to także czas dla drugich. Dostrzec drugiego człowieka.
Chrystus daje tego przykład. „Gdy Jezus wysiadł z łodzi ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać" (Mk 6, 34). Nie odrzucił, nie oddalił od siebie, nie zbył byle jakim słowem, ale zaczął ich nauczać. Nawet nie czekał jak go poproszą o pomoc, ale sam wychodził naprzeciw ich potrzebom. Pomoc Jezusa była ukierunkowana na potrzeby doczesne. Jest tak bardzo ludzki dla człowieka. Właśnie taka wizja Boga jest potrzebna naszym czasom i ludziom naszej epoki, tym więcej im bardziej człowiek jest bezradny, jak owca bez pasterza... Chrystus naprawdę jest nam potrzebny... Zwróćmy jeszcze uwagę na mocne słowa Św. Pawła: „On (Chrystus) uczynił ludzkość jednością bo zburzył rozdzierający mur - wrogość. A przyszedłszy zwiastował pokój..." (Ef 2,13n).
Jak pięknie wyglądałby świat, gdyby ludzie przejęli się do końca i umieli wyciągnąć wnioski w życiu. Aby nastał jeden Pasterz. Gdyby ludzie byli dobrzy i uprzejmi. Popularny, zmarły już aktor filmowy Michale Londyn - znany w Polsce z takich chociażby seriali Bonanza, Droga do nieba wracał pewnego piątkowego popołudnia do swojego domu, jadąc samochodem. Aktor zastanawiał się, dlaczego jest wszędzie tyle nieuprzejmości, złości, gniewu. Dlaczego ludzie potrafią się nienawidzić. Dlaczego tak wiele ludzi traci energię na złość... Gdyby ludzie wykorzystywali energię w kierunku uprzejmości, szacunku, miłości. I przyszła mu myśl, aby nakręcić serial filmowy poświęcony idei dobrą wzajemnego szacunku.
Kochani moi, z tych jego rozważań powstał serial: Droga do nieba. Każdy odcinek tego serialu zachęcał ludzi do okazywania sobie wzajemnego szacunku. A tymczasem nam tak łatwo w tym codziennym zabieganiu podeptać wiele, nie zauważyć słabszych, odepchnąć nieśmiałych, zniszczyć delikatniejszych, przejść obok gnębionych, zlekceważyć ludzką udrękę.
Warto więc uciszyć się chwilą wakacyjną, nieco przysłonić rozbiegane oczy. Zatrzymać się spokojnie na modlitwie, na niedzielnej Mszy Świętej, nad mądrą książką. W tym świecie tyle jest ważnych treści, które przenikają tylko z duszy do duszy. Jako uczniowie Chrystusa mamy sami uczyć się u swego Mistrza dobrej postawy wobec drugiego człowieka. Jakie to potrzebne - zwłaszcza w tych dniach, w naszej ukochanej Ojczyźnie. Bo uczyć się - to znaczy kształtować prawe sumienie, a to jest początek działania apostolskiego. Polska, jak uczył św. Jan Paweł II, potrzebuje dziś ludzi sumienia. Bądźmy dziś, tu i teraz, ludźmi sumienia, by świat, w którym przyszło nam żyć, stawał się lepszym i człowiek piękniał dzięki Temu, którego dziś przyjmiesz do swego serca w Komunii świętej.
Idź z Nim do swego środowiska, zanieś Go do swej rodziny, wnieś Go w miejsce swej pracy i odpoczynku, by ten świat lepszym się stawał, by stawał się drogą do nieba! Amen.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz