Współcześni Jezusowi powątpiewali o Nim. Chociaż słyszeli o Nim tyle dobrego. Być może niektórzy widzieli cuda, które czynił i słyszeli z jaką mocą przemawiał. A my Jego uczniowie jakże często jesteśmy mało wiarygodni. Jak mało przekonywujące jest świadectwo naszego życia. Zdarza się, że zawodzimy siebie samych i naszych bliskich, brak nam nieraz zwykłej życiowej mądrości. Niejednokrotnie nie dorastamy intelektualnie do naszych rozmówców, przewyższają nas swoim wykształceniem i różnymi zdolnościami lub życiowymi osiągnięciami. A nieraz po porostu zawodzimy moralnie.
Co mamy robić? Chcielibyśmy bowiem dzielić się tym darem wiary, który dla nas jest tak ważny i cenny a jednocześnie tak bardzo odczuwamy naszą nieporadność i słabość. Można powiedzieć, że nosimy w sobie pewien rodzaj bólu, że nie potrafimy tej pewności i tej radości naszej wiary przekazać innym, w szczególności swoim najbliższym.
Rodzina, znajomi i przyjaciele patrzą na nas z bardzo bliska i widzą jak na dłoni nasze słabości i nasze grzechy, złe cechy charakteru, złości, brak przebaczenia, brak troski o innych, wszystkie nasze ograniczenia. I kiedy próbujemy z którymś z nich rozmawiać o Bogu, o Ewangelii być może myślą sobie: „Czego on czy ona ode mnie chce? Przecież widzę, jak żyje i jak kiepskie jest to życie. Jeżeli jego Bóg jest tak samo nieudolny i słaby, to ja Go nie potrzebuję". W taki oto sposób bliscy nam ludzie, zwłaszcza młodzi uzasadniają swoją niewiarę.
A nam się wydaje, że świat się wali i idzie ku zagładzie. Bo skoro sprawy dla nas najważniejsze, nadające sens naszemu życiu, dla innych się nie liczą, to znaczy, że koniec świata wydaje się być bliski. Popatrzmy jednak na Jezusa. On się nie zniechęcał brakiem wiary swoich bliskich. Dziwił się tylko temu, jak podaje Ewangelia, ale szedł dalej. I dalej nauczał o zbliżającym się Królestwie. Jeśli sam Jezus nie mógł zdziałać żadnego cudu wśród swoich bliskich i świat się nie zawalił, czyż nie powinniśmy i my wyciągnąć z tego nauki dla siebie?
Z pewną pomocą przychodzi nam w tych sprawach święty Paweł. Z jednej strony przyznaje się do tego, że on sam otrzymał ogrom objawień. A czy nam nie została dana łaska poznawania Boga, doświadczenia Jego bliskości w naszym w życiu? Niejedna z osób tu obecnych i nas słuchających nie ma najmniejszych wątpliwości, że odczuła w różny sposób mniej lub bardziej bezpośrednio bliskość Boga. Mówimy niekiedy: gdyby Bóg nie był blisko mnie, gdyby mnie duchowo nie podtrzymał nie przeżyłbym tego wszystkiego, co mnie spotkało. Wierzymy bowiem, że Bóg jest Bogiem z nami i nas namacalnie dotyka. Przemawia do nas zarówno przez różne zdarzenia. Przez wymodlone i nieoczekiwane rozwiązania, przez pocieszenia i oświecenia. Te zdarzenia nieczytelne dla innych są oczywiste i przejrzyste dla nas. A jednocześnie ten sam święty Paweł mówi o tajemniczym, bolesnym „ościeniu dla ciała". Apostoł w sposób otwarty wyznaje, że ten „oścień" go upokarza, „policzkuje", dlatego błaga Boga, aby wyzwolił go z tego trudnego doświadczenia. Pan odpowiada na jego modlitwę. Paweł otrzymuje słowo nadziei: wystarczy ci moje łaski. Będzie pewny jednego, że to łaska Pana prowadzi dzieło zbawienia, a nie jego osobista moc i mądrość. Będzie Apostoł dalej gorliwie głosił Jezusa mimo własnych słabości. Co więcej przekona się jak poprzez jego słabości objawia się moc Boga.
Podobnie jest z nami. Możemy prosić Boga, żeby usunął to nasze rozdarcie. Tak bardzo często chcielibyśmy, aby odsunął od nas nasze słabości, abyśmy mogli dać dobre świadectwo o swojej wierze. Rozdarcie jednak pozostaje, bo to jest droga, którą przeszedł sam Jezus. To jest droga dla nas do przejścia. I jest to droga możliwa do pokonania dla każdego z nas.
Wczytajmy się w dialog świętego Pawła z Bogiem. Paweł nie zatrzymuje tego dialogu z Bogiem dla siebie. Dzisiaj pragnie się dzielić jego owocami z każdym z nas. Byśmy mogli w przyjąć osobiście i zachować w swoim sercu zapewnienie Jezusa: wystarczy ci mojej łaski... Byśmy mieli odwagę stanąć w prawdzie i zgodzić się, że jesteśmy słabi i grzeszni. A jednocześnie by bliska stała się nam prawda, że moc Bożego miłosierdzia objawia się w naszej słabości. Mamy się stawać autentycznymi świadkami Jezusa nie przez naszą nieskazitelność, ale poprzez nasze codzienne zmaganie się z własnymi słabościami. Nasza bowiem wierność Jezusowi i Ewangelii pośród codziennych przeciwności życia może stanowić prawdziwe świadectwo naszej wiary.
Jeżeli będziemy tak jak Paweł, podejmowali jakiekolwiek działania czy rozmowy w naszym najbliższym otoczeniu, to zarówno nasze słabości jak i reakcje otoczenia nie powinny nas przygniatać. Jezus powiedział Pawłowi: „Moc w słabości się doskonali". Te słowa nabierają znaczenia wobec męki i śmierci Jezusa, które okazały się drogą do Jego zmartwychwstania. Wyznaje, że ma upodobanie w obelgach, niedostatkach, prześladowaniach i uciskach. Jest gotów znosić te wszystkie upokorzenia dla Jezusa. I dopiero w tym miejscu zderzamy się z naszym podstawowym problemem: Czy jesteśmy gotowi znieść upokorzenia, pobłażliwe uśmiechy i lekceważenie, w imię Jezusa? Czy jesteśmy gotowi znieść cokolwiek w Jego imię. Czy w jakikolwiek sposób płacimy cenę naszej wiary? Kilka miesięcy temu w Indiach palono chrześcijanom domy i niszczono dorobek życia. Usłyszeliśmy odpowiedź wielu z nich - nie wyrzekniemy się Jezusa. I może tak należy patrzeć na walący się naszym zdaniem wokół nas świat. Czy rzeczywiście chwieje się w Polsce świat wiary? Czy raczej nie upada świat miłego zwyczaju, tradycji z dziada pradziada? Czy raczej nie odchodzi w przeszłość tylko świat powierzchownej religijności, z którą łączy ludzi pewien sentyment. A zostają na polu ci, którzy będą gotowi za nadzieję Dobrej Nowiny zapłacić wysoką cenę. Zdumiewa nas bezsilność Boga wobec ludzkiej niewiary. Wolelibyśmy może usłyszeć, że Bóg potrafi przełamać ludzki opór. Tymczasem słyszeliśmy dzisiaj w pierwszym czytaniu o ludziach o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach. Dzisiaj jesteśmy świadkami obojętności a nieraz wydaje się, że i ludzkiej bezczelności. Brak wiary towarzyszy ludziom przez pokolenia i przenosi się z pokolenia na pokolenie.
Stąd tak ważne jest świadectwo każdego z nas. Świadectwo o Bogu, który nadaje człowiekowi sens życia tutaj na ziemi i daje nadzieję na życie wieczne, świadectwo o Bogu, który kocha i jest źródłem najgłębszej radości. To trudno, że świadczymy o Nim tak nieporadnie - ważne jest, żeby ludzie wiedzieli, że prorok jest wśród nich. Jeśli nie przemówimy, Bóg okaże się jeszcze bardziej bezsilny. Objawienie, które Bóg dał nam nie jest przeznaczone dla nas - On nas posłał do innych ludzi.
Tak trudno nam nieraz dostrzec, że Duch, który został nam dany i postawił nas na nogi - jak mówi Pismo - jest Duchem przeznaczonym dla wszystkich i ma innych również postawić na nogi. Bóg nie żąda od nas rzeczy niezwykłych. Wystarczy, że będziemy wyznawać Go z radością tam gdzie jesteśmy - przykuci do łóżka wieloletnią chorobą, wykonując własne obowiązki, spędzając czas z rodziną. Wyznawać Go nie dlatego, że to my jesteśmy lepsi czy dobrzy, ale tylko dlatego, że On jest dobry i że On nam swoją dobroć okazał. Słowa modlitwy kardynała Newmana, którą Siostry Misjonarki Miłości z Kalkuty założone przez bł. Matkę Teresę odmawiają codziennie po Mszy św. niech i nam pomogą się zwrócić do Boga z prośbą:
„Panie Boże, pomóż mi roztaczać Twoją woń, gdziekolwiek pójdę. Napełnij moją duszę Twoim duchem i życiem. Przeniknij i zajmij bez reszty całą moją istotę, aby całe moje życie było tylko promieniowaniem Twojej istoty. Świeć przeze mnie i bądź obecny we mnie w taki sposób, żeby każda dusza, z którą się zetknę, mogła odczuć Twoją obecność w mojej duszy. Niech podniosą wzrok i ujrzą już nie mnie, lecz tylko Ciebie, o Panie! Zostań ze mną, a wtedy zacznę świecić jak Ty, świecić tak, żeby być światłem dla innych. Całe światło, o Panie, będzie pochodzić od Ciebie, i nic z niego nie będzie pochodzić ode mnie; to Ty będziesz święcił przeze mnie na innych. Pozwól mi zatem chwalić Ciebie w sposób, jaki jest Ci najmilszy -świecąc na otaczających mnie ludzi. Pozwól mi głosić Ciebie bez wygłaszania kazań, nie słowami, lecz własnym przykładem, siłą przyciągania, pobudzającym do naśladownictwa wpływem moich czynów, widoczną pełnią mojej miłości, jaką żywię w sercu do Ciebie. Amen".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz