Jezus wybiera dwunastu Apostołów

Piątek II tygodnia zwykłego

Z Ewangelii według Świętego Marka

Jezus wszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy. Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał. (Mk 3,13-19)

INSTYTUCJA KOŚCIOŁA

Przeżywamy Dni Modlitwy o Jedność Chrześcijan. W pewnym stopniu ta jedność już istnieje. Wszyscy chrześcijanie wierzą bo­wiem w jednego Pana Jezusa Chrystusa, wszyscy wyznają Boga w Trójcy Świętej Jedynego, do Kościoła wprowadza jeden chrzest, a łączy nas w Kościele Eucharystia, choć rozmaicie pojmowana w różnych wyznaniach. Zasady moralne są te same i obowiązują wszystkich. To dużo i dla niektórych zupełnie wystarczy. Szczegól­nie dla tych, którzy uważają, że ich wierze i ich chrześcijańskiemu życiu niepotrzebny jest Kościół jako instytucja. Chrześcijaństwo, według nich, powinno być raczej ruchem, a co najwyżej jakąś luźną konfederacją ludzi, którzy w różnym stopniu poddają się inspiracji Ewangelii.

Innej jednak jedności chce dla Kościoła Jego Założyciel - Jezus Chrystus, Inna też jedność potrzebna jest Kościołowi, jeśli wobec świata ma wypełnić swoją misję. Czytamy dzisiaj w Ewangelii, że Pan Jezus „ustanowił Dwunastu”. W języku łacińskim słowo "usta­nowił " tłumaczy się "instituit". Ustanawiając Dwunastu i orga­nizując to Kolegium, Jezus kładzie podwaliny pod instytucję. W tym samym zdaniu ukazane są również zadania tej instytucji. Pierwszym z nich jest głoszenie nauki. Kościół nie jest klubem dyskusyjnym, w którym można głosić swoje własne proroctwa i opo­wiadać swoje własne wizje. Kościół jest instytucją, która strzeże nauki głoszonej przez Apostołów i tę naukę z autorytetem inter­pretuje. Mówi się nawet o Urzędzie Nauczycielskim w Kościele. Chrześcijanin nie może wierzyć w to co chce, i nie wierzyć w to czego nie chce. Chrześcijaninem jest ten, kto wierzy w to, co Kościół do wierzenia podaje. Kościołowi Pan Jezus powierza również władzę. Jest to władza nad złem. Chociaż bramy piekielne z całą mocą sprzeciwiają się Kościołowi i atakują go ze wszystkich stron, chociaż Kościół jest tak często prześladowany, a jego wyznawcy nawet zabijani, posiada on realną władzę nad złem i może wypędzać złe duchy. Tę władzę Kościół sprawuje rozmaicie. Najpierw demaskuje zło, oddzielając precyzyjnie światło od ciemności, a następnie odnosi największe zwycięstwo nad złem, gdy w sakramencie pokuty szafuje Krwią Chrystusową, która gładzi grzechy świata, kiedy od zła wyzwala serce człowieka. Władza dana Apostołom i Kościołowi jest władzą pasterską. Jezus litował się nad ludźmi, bo byli jak owce pozbawione pasterza i dlatego zorga­nizował Owczarnię, w której jest Dobry Pasterz ustanawiający pasterzy według Serca Swego. Ci, którzy mówią, że Kościół jako instytucja jest im niepotrzebny, że sami dogadają się z Panem

Bogiem, że sami znajdą sobie Zbawiciela, muszą wiedzieć, że Zbawiciel czeka na nich w Kościele i tam mogą Go odnaleźć. Aby nikt nie miał co do tego wątpliwości tak bardzo potrzeba, aby chrześcijanie dążący do jedności ukazywali światu Kościół jeden, święty, powszechny i apostolski - Przedziwną Instytucję napełnioną Duchem Świętym i kierowaną przez Niego.

Facebook Twitter